Paul

Gisteren heb ik in Alkmaar een boek gekocht over Paul van Vliet. Het boek geeft een totaal overzicht van de carriere van Paul van de jaren '50 tot 2005. Opvallend aan het werk van Van Vliet is dat hij heel goed typetjes kon neer zetten, maar het is niet een grappenmaker. Hij weet hoe hij een zaal aan het lachen kan krijgen, maar het is geen Andre van Duin. Het lijkt wel of hij de zaal altijd eerst voor zich moet winnen, terwijl Van Duin alleen maar op het toneel hoeft te komen om zijn eerste lach te scoren.
Waar hij mij echter het meest mij kan raken is met zijn liedjes. Lees bijvoorbeeld de tekst van dit liedje eens. Het gaat over een moeder die een zoon heeft die zwaar aan de drugs verslaafd is en dat iedereen tegen haar zegt dat ze hem los moet laten. En hoe Van Vliet dan het dilemma verwoordt van de moeder, dat is om kippevel van te krijgen.
In 1989 hebben mijn ouders ons meegenomen naar de theatershow Over Leven van Paul van Vliet. In die show zat ook een liedje dat zo heet. Op 14-jarige leeftijd begreep ik die tekst niet helemaal, maar toen ik dit voorjaar zoveel problemen had op mijn werk, begreep ik het ineens helemaal. Ik luisterde naar de LP van die show en voelde me op een vreemde manier gesteund; ik was niet de eerste die werkte in een k#t-baan bij een @#$%^-bedrijf!
Ik las het boek in 1 adem uit vanmiddag en heb bovendien genoten van de bijgevoegde cd. Het was een relaxte middag.

Vooruitblik

In deze tijd van het jaar kijken we in omroepland graag terug op een jaar en daar blijf ik niet bij achter. Dus hebben we morgen een hele leuke aflevering van Tracks met alle nieuwe muziek van 2007. En dat zijn dan de singles van 2007, maar natuurlijk ook de album tracks. Ik heb daarvoor alle playlists van het afgelopen jaar doorgewurmd en de nieuwe platen gefilterd en gesorteerd naar de keren dat ik een artiest in het programma gedraaid heb. De uitkomst vond ik zelf eigenlijk best verrassend! Ik wist niet dat ik één artiest (m/v) zó vaak heb gedraaid. Welke artiest (m/v) dat is? Dan moet je luisteren! Niet vergeten, morgen tussen 20.00 en 22.00 uur via ether 105.9FM in de gemeente Bergen NH en anders via de live stream op rtv80.nl.

Preppige kleft!

Engel

Fijne kerstavond!

Lokhomo

Van de week is hèt woord van het jaar "Bokitoproof" geworden. En dat terwijl mijn absolute favoriet het woord "lokhomo" was. Het woord lokhomo moet verzonnen zijn door de Amsterdamse politie. Daar hebben ze al tijden last van homo's die lastig gevallen worden door nare mannetjes. Maar om die nare mannetjes te pakken te krijgen heeft de Amsterdamse politie de "lokhomo" ingezet. Ik stel me daar een politieman bij voor die verkleed is als een soort relnicht van het zuiverste water, met zo'n leren pet en dito pak met gaten bij de billen, een Village People zeg maar. Die moet dan die nare mannetjes lokken om hem in elkaar te slaan. Dat gaat dan zo van "joehoe, lekkere boyyyyy, kom eens snel hiiiiiieer!".
Wie verzint zo'n methode? Als je als politie op zoek bent naar een dracula zet je toch ook geen mooie, blonde meid op een straathoek en wacht je tot er wat gebeurt?

Het is de politie menens!

Het Oost-Duitse type van de roemruchte snelheidscamera is van de week gesignaleerd bij Winterswijk. Bekijk hier het resultaat.

Koud hè?

Ik weet uiteraard niet hoe jij het vindt, maar ik vind het erg koud de laatste dagen. Meestal draai ik met dit weer de plaat Are friends electric? van Gary Numan als opener in Tracks, omdat die plaat opent met de zin "It's cold outside". Alhoewel ik denk dat vrijwel niemand dit soort dingen oppikt, blijf ik het toch leuk vinden om van die puzzeltjes in het programma te stoppen.
Maar goed, ik wilde het gaan hebben over de kou. Want nu de kerst nadert (nog maar 7 dagen!), maakt het de BN'er kennelijk ook niet uit hoe koud het is want ze springen ineens weer uit de grond als krokussen in de lente. De score van de afgelopen dagen: Holland's Next Second Top Model Kassandra (ze werd gisteravond tweede) in de Kalverstraat, Nadja Hüpscher bij de AH aan het Koningsplein en Midas Dekkers op Amsterdam Centraal. Toevallig hadden de laatste twee gemeen dat ik ze kleiner vond dan ik ze vantevoren had ingeschat. Nadja 2 koppen kleiner en Midas één kop kleiner dan ik. Of ben ik nou zo lang?

Versiering

Het hangt weer! Elk jaar ben je er toch weer een heleboel tijd mee kwijt, maar aan het eind van de dag kijk je er weer met veel voldoening naar. Waar ik het over heb? Over de kerstversiering natuurlijk! Het lijkt ook wel alsof het ieder jaar meer wordt, alsof die troep ligt te jongen in de zomer en je in plaats van 2 dozen met zooi ineens 4 dozen van zolder haalt. Toch wil ik volgend jaar ook de boom voor ons huis behangen met lichtjes. En over 2 jaar zet ik twee van die zoeklichten uit de tweede wereldoorlog in de achtertuin. Hoe meer licht, hoe beter!
Hè, gezellig die kersttijd.

Wat te doen?

Nu de kersttijd er weer aan komt zijn er ook weer heel veel dingen waar je je druk om moet gaan maken. Heb je die en die wel een kaartje gestuurd? Wat gaan we eten met de kerst? Gaan we ergens naar toe met oud & nieuw of blijven we thuis Monopoly'en? Kopen we oliebollen of maken we ze zelf?
Voor één ding heb ik een oplossing bedacht en ik kijk er nu alweer reikhalzend naar uit: de vrije tijd tussen kerst en oud & nieuw. Geri moet, helaas, gewoon werken in die periode. Alsof de bank omvalt als je in de week dat heel Nederland voor Pampus ligt niet komt werken. Anyway, ik moet mezelf dus gaan entertainen op de dagen dat Geri aan het werk is en gisteren bedacht ik mij ineens hoe ik dat moet gaan doen. Ik heb nog de derde versie van Rollercoaster Tycoon voor de Mac liggen en de Top 2000 wordt dan uitgezonden op Radio 2. Die twee dingen kan ik mooi combineren en ben ik een paar dagen kosteloos van de straat. Ik kijk er nu al naar uit!

Hofleverancier

Mijn broer Jaap heeft een beetje een tik. Als ik een verkoper of winkel noem in of rond Heiloo, weet hij vrijwel direct of het een goed idee is om bij genoemde verkoper of winkel iets te kopen. Voorbeeldje: vorig jaar kocht ik een fiets bij Paul Harder in Alkmaar. Volgens Jaap was dit een oplichter. Ik moet zeggen dat ik in meer dan een jaar na aankoop van de fiets geen spijt heb van de aankoop bij Paul Harder, maar dat kan toeval zijn natuurlijk.
Twee dagen terug meldde ik hier dat mijn verstandskiezen eruit moeten. Velen hebben mij alvast op voorhand sterkte gewenst, waarvoor mijn dank. Zo ook mijn broer. Maar die wilde er nog wel even bij vermelden dat ik niet naar "die paardenslagers" in Alkmaar moet gaan, want 14 jaar geleden was hun reputatie heel slecht.
Aan de andere kant is het wel zo dat wanneer een bedrijf Jaap's vertrouwen gewonnen heeft, hij zich jarenlang hofleverancier van Jaap mag noemen. Maar voordat het zover is gaan er járen overheen. Daarmee zijn Jaap's criteria bijna net zo streng als die van de koningin.
Volgens mij vind hij dat wel wat: Koning Jaap I...

Video

Al een tijdje probeer ik om filmpjes te uploaden naar deze website, maar dat lukt nog niet echt. Zo had ik er voor vandaag eentje gepland van een mevrouw die creatief is met een kruiwagen, maar helaas... Ik zal het blijven proberen en wie weet, misschien lukt het me ooit.

Is it safe?

Vanmorgen zijn Geri en ik naar de tandarts geweest. De laatste keer was bijna 2 jaar geleden bij de tandarts in Almere. Die zei toen al dat mijn verstandskiezen er nu toch echt eens uit moeten en tot vandaag heb ik het altijd voor me uit kunnen schuiven met opmerkingen als "ik neem het risico wel dat er iets misgaat". Feit is gewoon dat ik een watje ben en er niet op zit te wachten om pijn te gaan lijden. Maar Sylvia, onze "ouwe-nieuwe" tandarts dulde geen tegenspraak meer. "Nummer 38 en 48 moeten verwijderd, verwijsbrief maken!", riep ze naar de assistent. Ik moest denken aan de film Marathon Man en hield wijselijk mijn mond.
Ik heb een afspraak gemaakt bij de kaakchirurg voor 11 maart 2008 om de ene kant te trekken. Kan ik er langzaam een beetje aan wennen. En als dat dan goed gegaan is, maak ik wel weer een afspraak voor de andere kant. In één keer? 't Kan te gek, hè.

Katie

Katie Melua heeft een nieuwe single uit, 'Mary Pickford'. Ik weet niet wat het is, maar Katie is een van de weinige artiesten waarbij als ze gaat zingen ik denk "who cares?". Kijk nou eens naar de tekst van 'Mary Pickford'. Het gaat over het huwelijk tussen Mary en Douglas Fairbanks, maar wie interesseert dat nou? Ik bedoel, het is bijna 100 jaar geleden! En dan is het ook nog eens alsof de oprichtingsakte van United Artists gezongen is. Zelfs bij de notaris klinkt zoiets interessanter.
Nog zo een: de fietsenstalling in Peking. Het nummer stelt dat er in Peking 9.000.000 fietsen zijn. Hoe weet ze dat? Heeft ze die dan allemaal geteld? Wie zegt dat er niet 9.005.000 of 8.995.000 fietsen in Peking rondrijden? Maar wederom heb ik zoiets van "who cares"? Mij interesseert het werkelijk geen ene bal hoeveel fietsen er rond rijden daar.
En dat terwijl haar vorige single de briljante zin "If you were a piece of wood I'd nail you to the floor" had. Volgens Katie een foutje, gok ik.

BabelVis

Vandaag kwam ik erachter dat dit log ook vertaald kan worden in het Engels door BabelFish. Dat levert hilarisch Nederlands-Engels op! Moet je voor de grap dit eens lezen.
In het verleden heb ik er trouwens wel over nagedacht of ik dit log niet om zou moeten zetten in een Engelstalig log, maar ik denk dat ik dan veel minder over typisch Nederlandse dingen kan schrijven. Tenminste, niet zonder e.e.a. uit te moeten leggen en dan worden de verhalen op dit log nòg langer dan ze nu soms al zijn.
Maar goed, ik heb nu een stemmingsronde geopend: tot 31 december kan je stemmen of dit log in het Nederlands of in het Engels moet zijn. Zeg het maar!

Verf

Laatst was ik in België en zag, terwijl ik op de bus stond te wachten, een Belg die zijn woning aan het schilderen was. De man stond boven op een ladder te schilderen en elke keer als zijn kwast leeg was klom hij naar beneden en doopte zijn kwast in de verfpot die beneden op de stoep stond. Nadat ik dat een tijdje had aangezien zei ik: "Zeg meneer, u kunt de verfpot toch veel beter mee naar boven nemen? Dan hoeft u niet steeds naar beneden om uw kwast in de verf te dopen."
De Belg kijkt mij medelijdend aan en zegt: "Allé Sjefke, dat zal niet gaan hè. Dit is grondverf."

Sint

Vandaag is het Sinterklaas, daarom een verhaal die hoort bij de foto van vandaag.

De foto is genomen in onze woonkamer in Almere, ik speelde Sint, Geri staat rechts en mijn collega Jaap van Rhijn speelde voor Piet. Jaap was namelijk door zijn baas Jos gevraagd om voor Sinterklaas te spelen bij Jos thuis. Dan zouden Jos' kinderen er zijn, maar ook zou hij nog een paar buurtkinderen uitnodigen. Dat liep natuurlijk helemaal uit de hand. Jos' woonkamer is groot, ik schat 5 bij 10 meter, en die hele kamer zat vol met mensen! Hij had er uiteindelijk een stuk of 40 uitgenodigd.

In de kamer had Jos een podium neergezet met daarop een ouderwetse luie stoel. Ik liet mij in die stoel vallen, maar toen wij na 45 minuten weer weg wilden gaan, kon ik daar natuurlijk nooit meer uit omhoog komen in mijn kostuum. Jaap had nog een veel groter probleem: zijn pakje was veel te klein (zoals je ook op de foto kan zien). Als hij zat en daarna weer op moest staan, moest hij eerst zijn broekje op gaan hijsen want die hing ergens op zijn enkels.
Wat een geluk was, we hadden gevraagd of ze voor de kinderen een mutsje konden maken met hun naam erop, dan kon ik wat dat betreft tenminste geen fouten maken. Maar de kamer zat vol met vervelende Gooise kinderen met namen als Laetitia en Roderick, die een paard hadden en golfden. Zulke kinderen verkoop je geen knollen voor citroenen, want toen Jaap en ik uiteindelijk weer vertrokken waren zei Laetitia tegen Jos: "dat was niet de echte Sinterklaas, hè".
Ach, Jaap en ik hielden er allebei twee flessen wijn aan over en beloofden elkaar om dit nooit meer te doen.

Pet

Vandaag zag ik weer eens een conducteur in de NS-coupé voorbij schuiven met een pet op. Dat zie je tegenwoordig niet zo vaak meer. Vroeger hadden conducteurs trouwens meer uitstraling, zie ook dit plaatje en vergelijk het dan met de foto hierboven van de heren Beelen en Ekdom van 3FM. Zo'n plastic klep op je pet heeft toch een beetje een Duitse strengheid over zich terwijl de nieuwe pet mij doet denken aan Che Guevara's baret. Ach, dat heeft toch ook wel wat.

Simpel

Voor vandaag is mijn taak heel simpel: even doorverwijzen naar deze filmpjes met een hoog nerd- en/of Pietje Bell-gehalte. Veel plezier ermee.
(met dank aan Marcel Bak)

Vlissingen

Mensen begrijpen mij nogal eens verkeerd. Zo denken een heleboel mensen dat ik een hekel heb aan de band Blöf, maar niets is minder waar. Ik denk alleen dat de teksten van de mannen veelal uitblinken in onbegrijpelijkheid. Neem nou het nummer "Hier aan de kust". Zojuist hoorde ik het op de radio voorbij komen en ineens viel mij die ene zin op:
Vlissingen ademt zwaar en moedeloos vannacht
Ik dacht altijd dat het een mooie ode was aan de Zeeuwse manier van leven, het landschap en de mensen. Maar dan ineens die zin, Vlissingen ademt zwaar en moedeloos vannacht, alsof Vlissingen een oude man is die piepend en hijgend op zijn bed ligt te wachten op Magere Hein. En toekomst zit er blijkbaar ook niet in die stad, want de haven heeft nog maar één vracht. Tja, dan blijf ik toch maar liever "suddenly happy in Dapperstreet".

Terugdraaien

Jaren geleden was ik voor een jaartje school in Amerika en daar heb ik voor het eerst kennisgemaakt met het zogenaamde "backmasking". In het kort komt het erop neer dat muzikanten in de popmuziek verborgen boodschappen mee zouden geven. Die boodschappen openbaren zich als je de plaat achterstevoren afspeelt. Dan krijg je dus zoiets als: "mrshjnjsdflh I love Satan gfladgflh".
Ik zat daar op een heel erg religieuze school, een soort Christelijke Taliban-beweging, en zij waren er van overtuigd dat dat waar was. Erger nog, hierdoor was het luisteren naar popmuziek absoluut not done. Mijn mening is dat die boodschappen veelal op toeval berusten, met uitzondering van een enkeling. Zo staan er bijvoorbeeld op The Wall van Pink Floyd en op The White Album van The Beatles (resp. voor What shall we do now? en voor Blackbird) echte verborgen boodschappen.
Tot slot, er zijn in Amerika echt mensen die zich hier mee bezig houden. Die luisteren platen dus achterstevoren af om te blijven zoeken naar nieuwe boodschappen. Tja, een mens moet een hobby hebben, hè.

Tie a yellow ribbon

Het goorste verhaal dat ik de afgelopen week las was deze. Zie ook dit filmpje op YouTube.
Er is dus een man in Indonesië die zijn voet of been een keer heeft opengehaald, dat niet goed heeft verzorgd en sindsdien door het leven gaat zoals het plaatje van vandaag laat zien.
Het doet mij een beetje denken aan verhalen hoe superhelden ontstaan. Een man komt in aanraking met een goedje in een laboratorium en vanaf die dag wordt hij, als hij boos wordt, groen en zo gespierd als een bodybuilder. Alleen, deze Indonesiër heeft niet de coolste supermacht: hij verandert in een boom.
Misschien een idee, breng hem naar Amsterdam. Daar zoeken ze nog naar een oplossing voor de Anne Frank-boom.

Beetlebum

Vandaag las ik een bericht op Wired over een reuzenkever waarvan men een fossiel gevonden heeft. De klauw van dit beest doet vermoeden dat het gevaarte meer dan 2,5 meter groot was. Dat lijkt bijna wel op een Volkswagen kever!
Daarover gesproken, ik ben nog steeds bezig met het digitaliseren van mijn fotonegatieven. En zo af en toe kom ik dan nog wel eens dingen tegen die ik alweer een beetje vergeten was ("wat was ik eigenlijk slank!") of waar ik een brok van in m'n keel krijg, zoals mijn allereerste auto die nog geen jaar na aanschaf in Amsterdam gestolen werd.
Van die diefstal heb ik nooit meer wat gehoord. Ja, de politie heeft een jaar later nog een briefje gestuurd waarin ze meedeelden dat ze het dossier hadden gesloten. Alsof er een team van 100 man op de zaak zat! Nee, ik denk dat over 10.000 jaar een stel wetenschappers gaan graven in wat nu de Poolse steppe heet en dat ze dan een "verrassende ontdekking" zullen doen: er hebben karretjes op aarde rondgereden die erg leken op dieren.

Schoonmaak

Vandaag heb ik grote schoonmaak gehouden: Toiletten, badkamer, keuken, het hele huis stofzuigeren en de vloer van de woonkamer in de was gezet. Vooral met dat laatste ben ik erg content. Het is zo'n klus die je maar voor je uit blijft schuiven, maar die wel gedaan moet worden. Wat wel grappig is, je brengt die was op de vloer aan met je blote handen en ik zie nu net dat mijn nagels net zo mooi glimmen als de vloer!

Alles is liefde

Gisteravond schreef ik over de laatste songtekst van de hit van Blof, Alles is liefde. Eigenlijk is het nog niet eens zo treurig gesteld met deze songtekst, lees hier maar eens. Sterker nog, ik denk dat dit de eerste tekst is van Blof die niet vol met tegenstrijdigheden, dubbele bodems en extreme vaagheden staat.
Nee, dan de vorige single Donker Hart! Pak je gebedenboek erbij en lees met mij mee:

Ze vroegen je ten dans
En het bood je alle kansen
Om het beste dat je in je had
Aan iedereen te laten zien
Maar je doet het niet voor hun
Je doet het niet voor mij
En zelfs niet voor jezelf
Je bent de zin voorbij

Goed, we hebben het dus over dansen, dat kan deze persoon dus blijkbaar goed, maar hij/zij danst niet voor zichzelf en niet voor anderen maar is de "zin voorbij". Que?
Dat dansen is natuurlijk een metafoor, maar ik ben er niet zeker van waarvoor. Voor het leven? Maar dan slaat het tweede gedeelte van dit couplet eigenlijk nergens op. "Ze vroegen je ten dans" zou in de metafoor dan de geboorte moeten zijn en daar sluiten de volgende twee zinnen dan ook weer op aan. "Maar je doet het niet voor hun" - dat sluit dan weer niet op dat leven aan! AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!

Misschien wil ik ze wel gewoon te veel begrijpen en moet ik deze band tot me nemen onder het genot van de Zeeuwse en Vlaamse genotsmiddelen mosselen en (heel veel) bier met friet. Vanavond maar eens uitproberen of ik de Zeeuwse boterbabbelaars dan wel begrijp.

Schrijf!

Volgens dagblad Trouw ben ik een amateur schrijver. Grappig, zelf zag ik het niet zo. Volgens Trouw houden veel mensen een weblog bij en, net als ik, schrijven ze dan over alles wat ze om zich heen zien. Zo zie ik mijn blog eigenlijk ook: één lange column. Nou ja, eigenlijk was het de bedoeling dat dit een aanvulling zou worden op het Radio 80 programma Tracks dat ik presenteer, maar al snel vond ik dat ik dan niet zo veel meer te schrijven had. Ik bedoel, hoe vaak kan ik nou nog schrijven over de ongelooflijke teksten van de Zeeuwse boterbabbelaars? Vaak zat, zo blijkt, want de analyse van Alles Is Liefde volgt binnenkort in dit theater!
In dat artikel van Trouw kwam een dame aan het woord die zelf een heel succesvol blog bij hield. Maar zij schrijft dan ook vervolgverhalen, zoals je vroeger de verhalen van Tom Poes en Heer Bommel in de krant had staan. Mensen werden gegrepen door zo'n verhaal en kwamen dan weer terug om het vervolg te lezen. Misschien toch wel een goed idee.
Heel lang geleden in een sterrenstelsel ver van hier....(lees morgen verder hoe dit spannende verhaal afloopt).

Enron

Gisteravond deel 2 gezien van de documentaire over de ondergang van Enron, de Amerikaanse energiereus. Als je dat verhaal hoort, dan weet je waarom boekhouders zo'n spannend bestaan leiden. Immers, het is de boekhouding geweest die dat bedrijf naar de kelder heeft geholpen. Weliswaar in opdracht van een briljante dief, maar toch.
Wat de boekhouding namelijk deed was de winst op een project inboeken op het moment dat het project in de boeken kwam. Voorbeeldje: Enron had een project opgezet in India, een energiecentrale ter waarde van $1 miljard, maar was vergeten om te kijken of ze hun (dure) product wel af konden zetten. Er was geen markt voor, dus werd er niets verkocht en dus zou je zeggen dat het project verliesgevend zou zijn. Zo niet bij Enron! Zij hadden een paar boekhouders met voorspellende gaven en een grote duim die zeiden dat het project over 10 jaar vast wel winst zou maken. Oh, in dat geval mag je die winst nu opnemen in je resultaat!
Even voor de duidelijkheid, dat is totaal ongebruikelijk en zelfs illegaal, maar Enron kwam ermee weg.
Uiteindelijk was er een miljardenschuld, het kaartenhuis viel in elkaar, de directeuren liepen met miljoenen weg en de gewone man zag zijn oudedagsvoorziening verdampen.

Daarom zou ik je willen adviseren om vandaag maar een beetje aardiger te zijn tegen die boekhouder waar je normaal grappen over zit te maken met je collega's. Want terwijl jij denkt dat je morgen nog een baan hebt, weet je boekhouder dat je je aandelen 30 dagen terug had moeten verkopen.

Voor al het overige...Mastercard

Watjes

Het gehalte aan BN'ers begint weer af te nemen in Amsterdam. Misschien zijn ze allemaal geschrokken van de kou en spoorslags richting hun buitenhuisje vertrokken, maar feit is wel dat ik er in de afgelopen week maar twee ben tegen gekomen: good old Geert Mak en Leo Blokhuis. En ik kwam mijn Duitse lerares van de cursus afgelopen zomer, Katja Sund, tegen op het station. Maar goed, zij telt natuurlijk niet als BN'er.
Nee, het lijkt wel of toute Bekend Nederland de deur niet meer uit gaat op het moment dat het kwik beneden de 12˚ zakt. Watjes! Nee, dan wij bij VW.
Al enige tijd hebben we problemen met de verwarming. Dit begon allemaal vorige week toen onze schilder op de derde verdieping iets te enthousiast een plankje voor een radiator wilde boren en met een luide "psst" door de radiator boorde. Het gevolg was een lekke radiator en waterschade bij de buren van twee hoog. Maar dat was nog niet alles. Doordat al het water uit het systeem was gelopen deed de kachel het dus ook niet meer. Sindsdien zitten we afwisselend met jassen aan, ijsmutsen op en in ons t-shirt op het moment dat de kachel plots weer aanslaat.
Ach, ik wilde zelf een afwisselende baan.

Top 2000

Afgelopen maandag werd op Radio 2 het startschot gegeven voor de stemronde die de Top 2000 samen moet stellen die dezelfde zender tussen kerst en oud en nieuw voor het achtste jaar uit gaat zenden. Mede door de Top 2000 vind ik de laatste jaren die tijd van het jaar ontzettend leuk. In een week tijd hoor je de grootste hits van de afgelopen 40 jaar, aangevuld met leuke verhalen van luisteraars. Het geeft een heel apart sfeertje, net alsof je met heel veel mensen aan het aftellen bent tot aan het nieuwe jaar.
Omdat ik dit jaar voor het eerst in 8 jaar weer in deze periode met een radio aan mag werken, kan ik ook beter volgen wat er allemaal op de radio gebeurt. Wat ik niet wist is dat Radio 2 eigenlijk de hele Top 2000 van het vorige jaar in de periode van half november tot aan tweede kerstdag nog even dunnetjes over doet. De hele dag door worden er nummers uit de Top 2000 gedraaid, mensen worden aangespoord om te gaan stemmen, "vips" laten hun favoriete nummer uit de Top 2000 horen, er is een Top 2000-bingo, een intro-spel, etc, etc.
Ik vind dat erg jammer. Eén van de leukste dingen van de Top 2000 is dat het gebonden is aan de periode in het jaar dat er anders op de radio (en meestal daar buiten) niets te doen is. Als je dan half november al begint met "voorgloeien", doet dat wat mij betreft afbreuk aan het evenement op zich.
Misschien maar eens schrijven naar Radio 2...

Alles is relatief (speciaal voor alle vaders)

Een vader komt in de slaapkamer van zijn dochter en ziet een briefje op het bed liggen. Na enige aarzeling besluit hij de brief te lezen.

Liefste Papa,
Ga even zitten als je dit leest. Het is met pijn in mijn hart dat ik je vertel dat ik er zo plotseling op uit ben getrokken met mijn nieuwe toffe vriend. Ik ben passioneel verliefd en het is best een vriendelijke jongen, ondanks zijn piersings, tatoes en zijn grote motor.
Dat is nog niet alles; ik ben in verwachting en Arie zegt: dat we heel gelukkig worden in de kamer van zijn tijdelijke onderhuuradres bij de broer van zijn vaders tante. Hij wil veel kinderen en zoals je weet is dat ook mijn grootste droom.
Ik leerde reeds dat marihuana niet verslavend is en we hebben besloten het zelf te gaan kweken, voor ons en onze vrienden. Arie is al aktief als tussenhandelaar in cocaine en XTC en dus ook ons eigen productiebedrijfje. We zijn echt goed bezig hoor!
Het geld hebben we hard nodig want we zijn nog jong en we gebruiken zelf ook een klein beetje coke en XTC en dat spul is hartstikke duur hoor, haast niet te betalen. Je zegt altijd dat je van de liefde niet kunt leven, maar omdat Arie geregeld een paar zeer goede vrienden uitnodigt kan ik toch ook wat meebetalen......
Ik vraag je verder te bidden dat de wetenschap snel iets mag vinden tegen aids, zodat mijn Arie toch nog kan genezen.
En papa, wees vooral niet ongerust, ik ben toch al 14 jaar en kan al heel goed voor mezelf zorgen.Over een paar jaar zal ik je komen opzoeken zodat je al je kleinkinderen kunt bewonderen.
Je liefhebbende dochter,

Carin

P.S. Papa, ben je er nog en ben je niet te erg geschrokken? Gekke papa, dit briefje is natuurlijk een grapje! Ik ben gaan spelen bij Hannelore en wil alleen maar bewijzen dat er veel ergere dingen zijn dan een slecht rapport. Het mijne ligt op het nachtkastje.

Sint Maarten

Gisteravond was het weer zover: Sint Maarten. Traditie getrouw regende en woei het, bovendien was het ook nog lekker koud. Op dat soort momenten ben ik blij dat wij geen kinderen hebben, want het is toch een heel stuk warmer binnen. Maar goed, die kinderen hadden weer de tijd van hun leven. Zingen alsof je leven ervan af hangt en als je je snoep hebt gekregen met een tevreden blik op het gezicht weer naar het volgende huis. Dit jaar waren er ook weer een paar liedjes die ik nog niet eerder gehoord had, waaronder "Dag meneer, dag mevrouw".
Zelf ervaar ik het luisteren naar die liedjes toch altijd als een beetje genant. Je weet tenslotte niet echt wat je moet doen. Je hoopt dat je niet nog een stuk biefstuk tussen je tanden hebt zitten of vergeten bent je gulp dicht te ritsen na de laatste toiletbeurt. En wat zeg je nou precies als ze klaar zijn met zingen? Verder dan "mooi, hoor" kom ik niet. We hadden er in totaal ongeveer 20 aan de deur.

Voor al diegenen die nog even willen nagenieten vandaag, kan je hier de teksten vinden van heel veel liedjes.

Klimaat

Er moet mij wat van het hart. Ik ben namelijk een ongelovige Thomas. En dan heb ik het niet over een geloofsovertuiging in God, Boedha, Mohammed, Jezus of een andere profeet, maar ik heb het over het geloof in het klimaatprobleem.
Ik wil je even meenemen naar de jaren '80. De mensen die dat bewust hebben meegemaakt, vooral als kind, weten dat we toen helemaal dood gegooid werden met de verhalen over de stervende bossen. Ook toen kwam dat al door de mens. Vooral door de boeren die de lucht verpestten met het verspreiden van mest en (uiteraard!) door de auto. Wat blijkt nou, ruim 20 jaar na dato? Het was allemaal niet waar. De foto's van de stervende bossen in de Alpen waren foto's van bomen die door natuurlijke afsterving zo geworden waren. Dat had helemaal niets met zure regen te maken!

Toen Al Gore met zijn verhaal kwam had ik vrijwel direct een gezonde portie argwaan. Immers, we hebben het hier over een politicus, in mijn ogen niet mensen die altijd zonder enig eigen belang opereren. Maar wat is zijn belang dan precies? Rehabilitatie. Hij had de president van Amerika moeten zijn, maar Bush werd het. Een klap in Gore's gezicht, dat was vooral de uitslag van de verkiezingen in 2000.
Maar hij heeft revanche genomen en heeft zelfs iets bereikt dat Bush nooit zal lukken: hij heeft de Nobelprijs voor de vrede ontvangen.

Vandaag las ik een column van Hans Labohm in het Financieel Dagblad. Het bevestigt mijn vermoedens: Al Gore maakte een film en in plaats van de vraag te stellen "is het wel echt waar?" is de volledige westerse wereld achter Gore aan gaan lopen. Als een stel zelfkastijdende monniken trokken we het boetekleed aan, strooiden we as over ons hoofd en wachtten op het einde der tijden. Maar wat als die nou niet komt?
Het antwoord weten we over ruim 20 jaar als ook dit verhaal een stille dood gestorven is en als we elkaar dan beloofd hebben dat we nooit meer zo naïef zullen zijn.

Tram

Sinds 1 oktober ben ik bij VW belast met de verbouwing van de derde verdieping. Ja, ik weet het, ik ben gezegend met twee linkerhanden, maar toch mag ik die verbouwing leiden. In ieder geval, voor het toegangssysteem moest ik gisteren naar een computerwinkel om een verbindingskabeltje te kopen. Bij het filiaal aan het Koningsplein hadden ze echter niet wat ik moest hebben en dus werd ik doorverwezen naar een volgend filiaal op de Ceintuurbaan. Met de tram heen, natuurlijk, want één van de leukste dingen die je in Amsterdam kan doen tegenwoordig is met de nieuwe tram door Amsterdam rijden (de linker op de foto van vandaag). De zon scheen, strakblauwe lucht en ik zat achter in de tram. Daar is namelijk een erg groot raam geplaatst van ongeveer 1,5 x 1,5 meter en dat geeft een heel mooi beeld als je door de stad rijdt. Het is net dat programma van de EO, Rail Away, maar dan achterstevoren.
Met de zon in mijn gezicht was het even stil genieten...

Ik studeer, dus ik kraak

Afgelopen week stond hier in Amsterdam in het teken van de kraakbeweging. Toevallig had ik het een paar dagen voor de ontruiming op het Damrak met collega Onno over het nut van kraken. Onno was van mening dat krakers in feite diefstal pleegden; ik zag het iets genuanceerder. Ik kan namelijk wel begrijpen dat je, om een signaal af te geven, een pand kraakt dat meer dan een jaar leeg staat. Als je daar bovenop dan ook nog eens weinig geld hebt, ach...waarom dan niet. Maar als het pand weer opgeëist wordt moet je dan ook wel direct opkrassen.
Maar sinds afgelopen week is mijn begrip eigenlijk wel omgeslagen in de richting van Onno. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat er bij een ontruiming doden gaan vallen? En dat was wel gebeurt als de politie een kolom had omgeflext. Bovendien had ik er twee ochtenden last van met de tram!
Voor de volgende keer stel ik voor dat als de krakers zich heftig verzetten tegen uitzetting, de politie zich terugtrekt waarna er een sloopkogel door het gebouw gejaagd wordt. Ben je meteen van drie problemen af: gebouw, krakers en dragers van PLO-sjalen. Zo 80's die sjaal...

Trilogie

Afgelopen vrijdag heb ik met VW gebowld. De personeelsvereniging is nogal actief binnen onze organisatie en na het uitje in augustus, naar Fifteen, gingen we nu dus bowlen bij Borchland in Zuidoost. In 2005 had ik voor het laatst de schoenen onder gebonden, maar blijkbaar is het met bowlen net als met goede wijn: het wordt beter naar mate je er langer niets mee doet. Bij mijn eerste ronde kwam ik op een puntentotaal van 161, de tweede was minder maar eindigde ik tenminste niet als laatste. Daarna hebben we gegeten van de glas-grill. Wel eens gedaan? Nee? Houden zo! Ach, het was best lekker, hoor, maar tegen het einde is zo'n glasplaatje helemaal zwart en je vlees dus ook. Wat wel heel erg lekker is op zo'n plaat is ananas, jammie!

Gisteren zijn we op jacht gegaan naar een nieuwe scanner en dito printer. Uiteindelijk hebben we gekozen voor een Canon printer die in de aanbieding was bij It's en een Epson scanner met mogelijkheid om negatieven te scannen. Vooral dat laatste vind ik echt ontzettend leuk, want ik zie nou foto's die ik in geen jaren gezien heb. En ze zijn meteen "voor eeuwig" gedigitaliseerd. Als ik tenminste niet vergeet om een back-up te maken.

En vandaag zijn mijn opa en oma dan alweer 71 jaar getrouwd en vanmorgen zijn we even langs geweest. Gefelicitaart!

De foto van vandaag is er eentje uit mei 2000 van mijn laatste kever. Tenminste, voorlopig is het de laatste. Als ik ooit weer een keer geld heb is één van de eerste dingen die ik koop een mooi kevertje. Tot die tijd rijden we in de auto die het dichtst bij de kever in de buurt komt, namelijk de Fox.

Pindakaas

Wat mensen ook zeggen, het Nederlandse volk is best behulpzaam. Gisteren liep ik naar huis toen ik een uitermate behulpzame Nederlander aan een toerist hoorde vragen "Can ik you help?".
Mijn Volendammer collega Rene vertelde daarop een verhaal over Bold & Beautiful-ster Thorne. Hij schijnt nogal graag op de Dijk in Volendam te komen en Rene hoorde een keer een heel oud mannetje Thorn begroeten: "Heee Thorne........can you blow my horn?"
En dan heb je tot slot ook nog de goedwillende buitenlander die klok en klepel door elkaar haalt in het Nederlands. Gehoord door Rob Huibers in een winkel: "jammer, pindakaas".

Halloween

Vandaag is het halloween, het feest waarbij je mensen schrik aan mag jagen. Bovendien gaan de kleine kinderen langs de deuren om snoep op te halen, wat mij dan weer aan Sint Maarten doet denken. Over het algemeen begrijpen we dit feest in Nederland niet. Lees daarom dit artikel eens, misschien dat dit wat meer licht in de duisternis kan brengen.
Om toch een beetje in de sfeer voor vanavond te komen heb ik hier een verhaal voor je. Ennuh...vanavond oppassen voor de spoken, hè...

Lui

Dat kan toch wel zo lekker zijn, hè, lekker luieren. Het weekend is er wat mij betreft bij uitstek geschikt voor. Gedurende de week denk je nog dat je in het weekend van alles kan gaan doen. Maar als je op zaterdag om 11.00 uur wakker gemaakt moet worden, dan weet je eigenlijk al dat er de rest van de dag weinig van je goede voornemens terecht zal gaan komen. Even naar de bakker in 't Hoekstuk, bij mijn ouders langs, naar Amsterdam en Hoorn om te kijken voor een vervangende digitale camera (dit keer moet het een spiegelreflex worden) en voor je het weet is het 18.00 uur en ben je thuis het avondeten aan het voorbereiden. En dat was dan nog actief in vergelijking met de zondag!
Gisteren hebben we namelijk helemaal niets gedaan. Lekker thuis boekie lezen, dvd'tje kijken, uit het raam staren naar de herfst.
Het was een heerlijk weekend.

Freeze!

In het schooljaar 1991-1992 heb ik een jaar in Amerika gewoond, om precies te zijn in een voorstad van Denver, Colorado. In 1998 ben ik daar nog een keer terug geweest, in 2000 uitgebreid naar Californië en dan nu naar Miami. Voor het eerst sinds 11 september 2001 was ik dus weer in het land en het verschil "voor" en "na" is er. Tenminste, als Miami exemplarisch is voor de rest van het land.
16 jaar geleden was er uiteraard ook al politie op straat, maar nog nooit heb ik zoveel politie gezien als deze vakantie. Continu werd er gepatrouilleerd, werden er auto's langs de kant van de weg gezet en mensen aangesproken.

Op de tweede avond lagen we wakker door de jetlag. 's Middags hadden we de boottour door de haven gedaan en waren we even naar het hotel terug gegaan om prompt op bed in slaap te vallen. Om 24:00 uur werden we wakker met toch wel een behoorlijke trek. Gelukkig is Miami ook een stad die nooit slaapt, dus konden we bij de diner aan de overkant van de straat terecht voor een verlaat diner. Terug op de hotelkamer zaten we nog wat tv te kijken toen we ineens wat gestommel hoorden op de gang, gevolgd door gebons en een luid roepen "Miami police, open up!". Gealarmeerd rende ik in nachttenue richting het spionnetje. Gelukkig, ze moesten aan de overkant zijn.
Volgens mij was de boef niet eens op zijn kamer.

Star Tours

Net zoals in Amsterdam heel veel toeristen een rondvaart maken door de grachten, is het voor toeristen onvermijdelijk om in Miami een rondvaart te maken. De boot is alleen wel iets groter dan wat er door de Amsterdamse grachten vaart, dat mag duidelijk zijn, het is tenslotte Amerika, het land waar King Size is uitgevonden. Al varend laat de kapitein dan de huizen zien van de "rich and famous" op onder andere het Star Island. Zo zagen we de huizen van Shaquile O'Neal, Gloria Estefan, Elizabeth Taylor en het huis waar Scarface, de jaren '70 klassieker met Al Pacino, is opgenomen. En het huis van Vanilla Ice, waar trouwens bleek dat roem heel vergankelijk kan zijn. We zaten aan boord met 140 mensen van jong tot oud en met allerlei nationaliteiten. Toen de kapitein Ice's huis aankondigde zag ik diverse mensen de vraag stellen aan hun gezelschap "Vanilla...wie...??". Voor de goede orde, in 1991 had Vanilla een hit met het nummer Ice Ice Baby, ongetwijfeld één van de slechtste rapnummers aller tijden maar hij heeft er wel 16 miljoen exemplaren van verkocht.
Wat ook wel grappig was, in Nederland vragen ze mensen meestal of ze op de boot niet gaan lopen, omdat als iedereen aan 1 kant van de boot gaat staan deze kan omslaan. Zo niet in Miami! Als er aan de rechterkant een mooi huis stond, ging iedereen als een speer naar die kant en andersom. Ach, het zeewater is warm in Miami, dus zo heel erg zou het niet geweest zijn met een man over boord.

Of all places

Boca Grande is een plaatsje dat ligt op een eilandje voor de westkust van Florida, gelegen tussen Sarasota en Fort Myers. Voor de lol zou je het eigenlijk eens op moeten zoeken met Google Earth, want dan kan je ook de foto's van dat eilandje zien en dan zal je met me eens zijn dat het een klein stukje paradijs op aarde is.
In de reisgids hadden we over het eiland gelezen dat je daar een heerlijk afgelegen strand hebt, dus de navigatie ingesteld op Boca Grande. Via de indrukwekkende Sunshine Skyway, een hele hoge brug ten zuiden van St Petersburg, en de Gamble Plantation, één van de grootste plantages bij Ellenton in het midden van de 19e eeuw, kwamen we bij het eiland aan.
Voordat we ons echter richting strand konden begeven moesten we eerst nog badhanddoeken kopen. Hiertoe stopten we bij een lokale verkoopster van zwembenodigdheden. Zoals vaker vroeg de dame in kwestie waar we vandaan kwamen. "Holland", zei ik. Daar was ze wel eens geweest, zei ze. En op de vraag waar ze dan precies geweest was zei ze "Amsterdam. En dat hele leuke kleine plaatsje 15 km ten noorden van Amsterdam, kom, hoe heette dat nou.."
"Volendam?"
"Yeah, that was it. I loved that place, went back there twice!"

Gisteren vertelde ik mijn collega Rene, geboren Vollendaamer, dit verhaal en hij glom van oor tot oor.

Frisse lucht

Heel veel Nederlanders vinden de Amerikaanse manier van begroeten in winkels verschrikkelijk nep. "Hi, how are you?" word je ongeveer 200x per dag gevraagd. En in je achterhoofd weet je dat het ze geen moer kan schelen hoe het met jou gaat, natuurlijk. Sterker nog, in een winkel in Miami vroeg de verkoopster binnen 5 minuten twee keer exact hetzelfde aan Geri. Waarop wij bij de tweede keer in lachen uitbarsten, omdat het zo belachelijk klonk.
Ik vind die Amerikaanse manier van begroeten totaal niet irritant. Integendeel, ik vind het een verademing na weer jaren onder het "juk" geleefd te hebben van de kauwgom-kauwende, 18-jarige, uitermate ongeïnteresseerde, arrogante Nederlandse verkopers (m/v). Goed, het is nep, maar het alternatief van de zogenaamd echte Nederlandse behandeling bevalt me totaal niet. En wat is er mis met een beetje vriendelijkheid? Nee, qua mentaliteit en service gerichtheid kunnen ze hier in Nederland nog heel veel van de Amerikaanse vakbroeders leren...

Mes

Het is tegenwoordig bijna nog moeilijker om een vliegtuig in te komen dan dat je een gevangenis binnen komt. Niet dat ik ervaring heb met het laatste, maar zo stel ik me dat voor als ik naar tv-series kijk waarin mensen een gevangenis ingaan. Ik kan me tenslotte moeilijk voorstellen dat ik, net zoals wanneer ik op een vliegtuig naar Parijs stap, mijn paspoort 6 (zes!) keer moet laten zien als ik een gevangenis inga. Zes keer, echt waar:
1) Bij het boeken krijg je tegenwoordig geen ticket meer, maar een e-ticket. Het enige wat je dan moet doen is je paspoort door een gleuf halen en je hele reis staat op het scherm. Paar klikken verder zit je, virtueel, in het vliegtuig. Maar in het echte leven zit je nog wel met je bagage. Dus ga je naar de grondstewardess en...
2) laat daar je paspoort zien. Vervolgens hangt zij labels aaan je koffer en dan mag je doorlopen naar de douane. Maar daarvoor moet je nog even je paspoort laten zien aan...
3) de dame die bekijkt of je wel naar de goede douane loopt.
4) De douane bekijkt je paspoort en laat je doorlopen. Let wel, dat is de eerste douane, want er is na de tax free weer een douane (nummer 5) met daarna de veiligheidsmensen die kijken of je niets meeneemt dat niet mag. Hiertoe moet je bijna in je ondergoed door een scanner heen, maar dan zijn ze er ook zeker van dat ik geen vliegtuig ga kapen door te dreigen om een fles Chanel No 5 te openen. Of door te dreigen dat ik de piloot dood zal scheren met mijn Mach3 Turbo.
Tot slot is dan nummer 6 aan de beurt en dat is bij de gate. Daar controleren ze tenslotte of hun passagierslijst aansluit met de realiteit. Het kan toch zomaar gebeuren dat de 5 controles die daarvoor plaatsvonden iets over het hoofd hebben gezien, niet waar?
Goed, alles gaat natuurlijk prima met zo'n vliegtuig. Opstijgen, landen, niets bijzonders. In Parijs stappen we over op ons vliegtuig naar Miami en dan begint het hele circus weer van voren af aan. Met één verschil: op Schiphol is de chaos onder controle. In Parijs is dat niet zo. We hadden veel tijd om over te stappen, ongeveer 3 uur, maar die Fransen wisten het toch nog zo te draaien dat we aan het eind nog op moesten schieten om ons vliegtuig te halen. En toen vertrok dat ding natuurlijk gewoon een uur te laat, maar tenminste niet door ons. Anyway, weer 20.000 paspoortcontroles, een bodyscan en wachten in onduidelijke rijen.
Na al die controles zitten we uiteindelijk dus helemaal schoon in het vliegtuig. En wat krijg je dan bij de lunch? Juist. Een mes! En dan nog niet eens een wegwerpbaar, plastic geval dat sneuvelt op de verder uitstekende lunch die geserveerd wordt, nee, we kregen een heel couvert van metaal!
Stel, ik ben Baardmans de Afghaan en mijn plan is om een vliegtuig te kapen en vervolgens de Eiffeltoren aan puin te vliegen, dan hoef je maar te wachten tot aan de lunch. Je wapen wordt dan gewoon geserveerd!

...And...We're Back!

10 dagen heb je een update van dit log moeten missen wegens een korte vakantie. Geri en ik zijn een week naar Florida geweest en hebben vooral veel in de auto gezeten. Want we zijn begonnen in Miami en vervolgens naar Palm Beach, Orlando, St Petersburg, Boca Grande, Fort Myers, Naples, Key Largo en weer terug naar Miami gereden. We hebben wel veel gezien! En het was natuurlijk briljant om weer eens in de VS te zijn. Komende dagen vertel ik meer, nu eerst de troep opruimen en uitrusten van de reis.

Hart

De overheid grossiert in stupide slogans. Spitsstroken: Haal meer uit de weg. Europa: best belangrijk. Wat voor eikel ben jij? En recent Rij met je hart.


Rij met je hart. Welke geitenwollenfietsfanaticus heeft dit verzonnen? Het lijkt me toch beter om met je verstand en niet met je hart te rijden. Even een voorbeeldje. Je rijdt op de snelweg en je rijdt langs een ernstig ongeluk. Dat is nooit prettig, maar als je met je verstand rijdt weet je dat je daar niet bij stil moet gaan staan. Rij je met je hart dan zit je de rest van de reis jankend achter het stuur. Waarna je nog een grotere kans maakt om, door tranen verblind, in de vangrail te belanden. "Ja, agent, ik reed met mijn hart". Ook leuk voor op je grafsteen: Hij was op slag dood, maar gelukkig, hij reed met zijn hart.

Daar kun je mee thuis komen is trouwens het tweede gedeelte van deze slogan, eigenlijk de overkoepelende slogan want die wordt al een tijdje gebruikt. Ook bij die slogan voor dat gordeldier. Ik heb kinderen zelden zo angstig gezien als bij de eerste aanblik van deze door de overheid bedachte figuur die kinderen moest leren om een gordel te dragen op de achterbank. Een gordeldier. Dat verzin je toch niet!?! De kracht van Disney ligt in het feit dat de beesten die zij als figuurtjes gebruiken van nature heel erg knuffelbaar zijn. Er zal dan ook wel een reden zijn waarom Disney geen gordeldier in het arsenaal heeft.

Rij met je hart - daar kun je mee thuis komen. Foute slogan, dus. Ik stel voor: Rij je hard, dan kom je op tijd thuis. Of: Rij met je hart - dan kom je nooit meer thuis. Of: Rij met je verstand - dan kom je veilig thuis.

Identiteit

Afgelopen zondag zijn we met het "Identiteit debat" een volgende ronde ingegaan. Mevrouw Vogelaar zat bij Buitenhof, het meest gequote niet bekeken programma van de Nederlandse tv, en ze vertelde dat Maxima het allemaal niet zo bedoeld heeft. Dat 3 bewindslieden naar de speech gekeken hadden, maar dat ze alle 3 geen probleem zagen. Dit maakt e.e.a. in mijn ogen trouwens nog erger: 3 bewindslieden vinden het geen probleem dat iemand van ons koningshuis zegt dat de Nederlandse identiteit niet bestaat.

Waarom er nou weer over beginnen? Vorige week had ik mijn opa aan de telefoon. Hij is 94, heeft twee wereldoorlogen beleefd en had een heel andere kijk op de hele discussie. Hij zei: "Ach, Peter, die hele discussie over de Nederlandse identiteit... Als wij geen identiteit hadden, waarom moesten er in de tweede wereldoorlog dan zoveel jongens sneuvelen voor dit land? Waar was dat dan allemaal goed voor?".

House

Onlangs heb ik de serie House ontdekt. Ja, ik weet het, ik ben erg laat met het "ontdekken" want deze serie draait al een tijd, maar tot nu toe heb ik alle series waar bloed in voor komt weten te ontduiken. Vinger Aan De Pols? Ingang Oost? De Verloskamer? Allemaal te ontduiken materiaal. Daarentegen heeft CSI ook veel bloed, maar daarvan weet je tenminste nog dat het nep is. Alhoewel ik ook dan licht begin te kokken als ze een schedel gaan lichten.
Maar goed, House is dus een ziekenhuisserie zonder gehak, gezaag en gesnij. Het gaat meer over de zoektocht naar wat een patient kan mankeren. En dat is gewoon heel interessant. Bovendien is Hugh Laurie een hele goede acteur, maar dat was hij al in Blackadder.

Time

Toen ik nog op de basisschool zat, leek de tijd van de herfstvakantie naar de kerstvakantie mij wel een eeuwigheid te duren. Nu denk ik "goh, maar twee maanden dan ben ik weer een week vrij".
Sowieso lijkt de tijd sinds ik bij VW werk wel veel sneller te gaan. Misschien is dat omdat ik me minder verveel? Maar in het weekend heb ik het ook! Dan is het 12.00 uur op zondag en dan denk je dat je nog een hele middag hebt om van alles te doen, maar op de een of andere manier vliegt het voorbij en is er weer niets van je plannen gekomen. Bijvoorbeeld om dit log te updaten. Of het huis grondig te poetsen. Of om de 6 Star Wars-films achter elkaar te kijken. Gek is dat.

Roger Waters schreef en zong het in 1973 al:
Ticking away the moments that make up a dull day
You fritter and waste the hours in an off hand way

Bruiloft!

Mijn beste vriend Bart is gisteren getrouwd met "zijn" Natascha in het plaatsje Berg en Dal vlakbij Nijmegen en ik was zijn getuige.
Alle genodigden moesten om 13.30 uur verzamelen bij een landgoed in Heumen waarna we met een bus naar een uitermate pitoresk kerkje in Berg en Dal gebracht werden. Daaar was dus ook de huwelijksvoltrekking en als getuige was mij gevraagd om een speech te houden. Hier is een klein stukje uit die speech:

"Misschien weet u het niet, maar samen met Bart heb ik ook nog een tijd een radioprogramma gepresenteerd voor Radio Castricum. Van maart 1999 tot augustus 2001 maakten wij de ether onveilig met ons "knop om" programma...het was eigenlijk meer een "knop uit" programma. Ik denk dat ik op dit moment, in deze ruimte, meer luisteraars heb dan in 2,5 jaar Radio Castricum bij elkaar opgeteld! Toch was dat niet de reden voor het einde van het programma. Bart was begonnen met werken, ik ging samenwonen en was begonnen met een avondopleiding en allebei hadden we geen tijd meer om wekelijks in een radiostudio te zitten. Uiteraard hielden we contact en namen dan de muziek en de overige thema's door die ons bezig hielden."

Hierna stelde de ambtenaar de vragen, zei het bruidspaaar "ja" en stonden we weer buiten. Allemaal weer de bus in en terug naar Heumen, waarna we daar champagne en een overheerlijke taart kregen. 's Avonds was er een groot feest met een goeie band (echte blazers!), maar wij zijn om 22.15 uur weggegaan.

Heel veel geluk samen!

Publieke Werken

In het boek Publieke Werken strijdt een eenzame oude man tegen "het systeem". Het verhaal speelt aan het eind van de 19e eeuw in Amsterdam en het gaat, zoals gezegd, over een eenzame oude vioolbouwer die een winkeltje exploiteert aan de Prins Hendrikkade, recht tegenover het Centraal Station. De vioolbouwer raakt verwikkeld in een strijd tegen een projectontwikkelaar die tegenover het station een groot hotel wil bouwen, het huidige Victoria hotel. De projectontwikkelaar biedt de vioolbouwer veel geld om zijn winkel te verkopen, maar omdat de vioolbouwer denkt dat de projectontwikkelaar zonder zijn medewerking het hotel niet af kan bouwen, traineert de vioolbouwer eindeloos om de prijs van zijn winkel op te drijven. Dat mislukt uiteindelijk jammerlijk: het hotel wordt om zijn huis heen gebouwd.
En, of de roman nou op waarheid berust of niet, tot op de dag van vandaag bestaat deze situatie. Het hotel heeft een rare inham waar het om twee huisjes heen is gebouwd.
In Seattle, USA, speelt er op dit moment een zelfde soort verhaal. Een oude vrouw woont heel gelukkig in een huisje en is door een projectontwikkelaar veel geld geboden om uit het huis te vertrekken. Maar ze wil niet weg, dus gaat ze niet weg. En het complex wordt...om haar heen gebouwd.