maandag 31 juli 2006

Vertraging

Onze verhuizing naar het nieuwe huis heeft vorige week een vertraging opgelopen van twee weken. Dat kwam zo.
Ik werd gebeld door de verkopende makelaar. De verkoper kwam in de problemen met zijn verbouwing. De verkoper koopt namelijk het huis van zijn ouders, maar er moet wel eerst verbouwd worden. Nou moeten zijn ouders natuurlijk ook weer ergens naar toe en daar moet óók verbouwd worden. Mijn eigen inschatting is dat vader en zoon dezelfde aannemer hebben. Als die aannemer eerst voor de ouders moet verbouwen en daarna voor ons, heeft hij welgeteld maar een maand of 3 (excl. bouwvak) om twee huizen te doen. Da's een beetje krap.
Dat realiseerde de verkoper zich ook en om nou te voorkomen dat hij met z'n reet in de puinhoop zit, wilde hij graag een beetje speling. Dus belde hij zijn makelaar met het verzoek of wij later over zouden willen dragen.

Dan zijn er een paar afwegingen die je moet maken:
1) We doen het niet of
2) We doen het wel.
Reden waarom we toch voor optie 2 gekozen hebben is omdat je toch een beetje op goede voet met de verkoper wil blijven. Ze kunnen zomaar besluiten om bijvoorbeeld niets meer schoon te gaan maken. Zoals de verkoper in Almere deed toen wij dat huis gingen kopen. Of ze geven het gras geen water meer voor de rest van de zomer.
Bovendien is het voor ons niet een hele grote moeite om de verhuizing iets uit te stellen.

Uiteraard worden we wel een klein beetje financieel gecompenseerd, maar 2 weken extra bij mijn ouders... We worden er nu al af en toe moe van!

vrijdag 28 juli 2006

Album Top 101 - NUMMER 1!!!!!

Het is voor insiders niet echt een verrassing, maar hier is 'ie dan:

1 Pink Floyd - Dark Side Of The Moon

Mei 1989. De KRO zond op hemelvaartsdag de Hemelse Honderd uit, een lijst samengesteld door de luisteraars met daarin de favoriete albums aller tijden. In die tijd zaten we elk weekend met mijn ouders op de boot, maar dit lange weekend (gelukkig) niet. Ze draaiden op een gegeven moment Shine on you crazy diamond van Pink Floyd. Ik weet nog precies waar ik was en wat ik deed toen dat nummer begon. Ik had op mijn kamer een treintafel staan en menige zon- en feestdag werd gespendeerd aan het perfectioneren van de treinloop. Zo ook op deze hemelvaartsdag. Toen de plaat werd ingestart spitste ik mijn oren, wat was dit?

Binnen een week stond ik bij Disco Heiloo, de lokale platenboef, en vroeg of hij dat nummer ook had wat ik op de radio gehoord had. Nee, dat had hij even niet, maar hij had wel een andere cd van Pink Floyd. Of ik die wilde luisteren? Ja, laat maar luisteren. In de chaos van ’t Loo in Heiloo waren de eerste klanken van de cd bijna niet te volgen op die onhandige oordoppen die je, als je stereo wilde horen, met twee handen vast moest houden. Maar uit de stilte klonk er plots een gil en vervolgens een mooi gitaarakkoord en muziek die over je heen golfde. Nog steeds was de muziek bijna niet te volgen dus zei ik tegen Piet Hein dat hij de cd in mocht pakken, ik ging thuis wel goed luisteren.

Thuis hoorde ik wat ik in de platenzaak niet hoorde. Het begon met een hartslag en een man en een vrouw die er door heen brabbelden. Weer die gil en dan muziek die over je heen golfde als een warme oceaan. Het derde nummer, Time, begon met een stel klokken waarna er een vreselijk lang intro volgde. De tekst begreep ik pas jaren later echt goed, maar de muziek greep me van dit nummer, maar ook van alle nummers die hierna kwamen. Het album gooide me in een hoek als een boxer die zijn tegenstander knock out slaat en liet me achter met maar één wens: nog een keer luisteren.

Nadat ik dit album gehoord had, wilde ik alles van Pink Floyd horen en leende bij de bibliotheek alle albums die maar te krijgen waren. In juni 1990 was er de uitvoering van The Wall van Roger Waters in Berlijn. Uiteraard kocht ik ook de cd van dat concert en luisterde er heel veel naar. Ik wilde begrijpen waar de teksten over gingen, dus vertaalde ik de complete tekst van The Wall en typte dat netjes uit. Of ik die uitgetypte vertaling nog heb weet ik niet, maar ik begreep wel een stuk meer van dat album.

Voor klasgenootjes was het onbegrijpelijk dat ik luisterde naar muziek van een band die eigenlijk niet eens meer bestond. De top 40 was heilig, naar groepen als Pink Floyd luisterden je ouders. Maar mijn ouders niet! Die luisterden naar Mahalia Jackson, The Young Messiah, kerkkoren en orgelmuziek. En gelukkig ook maar, want dat gaf mij de mogelijkheid om zonder vooroordelen alles zelf te ontdekken.

De tweede cd die ik ooit kocht was vanaf het eerste moment mijn nummer 1. En dat is nooit meer anders geworden.

donderdag 27 juli 2006

Album Top 101 - Nummer 2

2 The Beatles - Sergeant Pepper's Lonely Hearts Club Band

Op de lagere school zat ik in een klas die achteraf bezien vrij uniek was. Van de hele klas zat er slechts één jongen op voetbal, de rest bespeelde allemaal een muziekinstrument in zijn vrije tijd. Behalve Peter van der Ent, want die deed allebei niet!
In ieder geval, ik liep op een dag in de bibliotheek toen ik oud-klasgenoot Martijn tegenkwam op de cd-afdeling. Ik vroeg aan hem of dat album van The Beatles wat was. Hij zei van ja, dus nam ik ‘m mee, maar het kwartje viel nog niet echt.

De openbaring kwam pas in 1993 toen ik Bart de Boer ontmoette. We raakten aan de praat over muziek en één van de eerste albums die ik van hem leende was Sergeant Pepper’s. Het was het begin van een warme vriendschap waarbij de interesse in muziek en vooral de verhalen achter de muziek centraal staat. Sergeant Pepper’s greep me doordat het zo tijdloos klonk, zo’n aparte sound, aparte liedjes over aparte onderwerpen. En dan die verhalen achter het album.

Paul McCartney zat in een vliegtuig van Amerika naar Engeland toen hij bedacht dat het volgende Beatle-album wel onder een andere groepsnaam uitgebracht zou kunnen worden. En zo is de naam van het album bedacht.
Tijdens het intro van het nummer Lovely Rita hoor je, als je goed luistert, iemand "Ooh wow!" roepen. Dat was John Lennon die de galm op zijn koptelefoon helemaal geweldig vond klinken.
Staan de initialen van Lucy in the Sky with Diamonds nou echt voor LSD of was het een tekening van zoon Julian waarop zijn buurmeisje vloog door een sterrenhemel met diamantjes?
Tijdens de opnames gebruikten ze (voor het eerst?) drugs, maar producer George Martin mocht het niet weten. Dus namen ze op een avond John Lennon, die zo stoned was als een garnaal, mee naar het dak van de Abbey Road Studios om af te koelen. Hij viel bijna van het dak.

En zo zijn er nog veel meer verhalen, maar buiten die verhalen is er natuurlijk de muziek die tijdloos is. Een briljant album van briljante muzikanten op het hoogtepunt van hun carriëre.

woensdag 26 juli 2006

Eerlijk

Heb jij ooit een tomaat zien liegen? Of een komkommer? Of wat voor oogst dan ook? Nee, ik ook niet. Maar waarom zijn er dan nog altijd mensen die het woord 'eerlijk' overal opplakken?

Ik kom hier op door dit verhaal over de Zeeuwse boterbabbelaars. Volgens Van Dale is de betekenis van het woord:
eer·lijk (bn.)
1 (van mensen) wars van leugen en bedrog, betrouwbaar => openhartig, op mijn woord van eer, rechtdoor, rechtdoorzee, rondborstig, trouwhartig, waarheidlievend; <=> oneerlijk
2 (van zaken, gedrag) op gepaste, eervolle wijze => rechtvaardig

Precies, het gaat om de tweede betekenis van het woord, rechtvaardig. Dat is wat de mensen bedoelen, maar waarom zeggen ze dat dan niet? Is dat minder cool, ofzo?

Tegenwoordig moet alles 'eerlijk' zijn. Waarom is dat nog niet in de politiek doorgedrongen?

dinsdag 25 juli 2006

Normandië

Mijn broer gaat in augustus naar Normandië en om hem een beetje te helpen met het vinden van wat bezienswaardigheden over D-day, heb ik hem een mailtje gestuurd met wat links zodat hij zijn weg kan vinden daar. Maar volgens mij gaan er ook veel mensen op vakantie naar die regio en die kunnen deze info misschien ook goed gebruiken. Bovendien is het voor mijzelf wel handig om deze info bij de hand te hebben. Dus hierbij een kopie van de mail die ik naar mijn broer heb gestuurd.

Quote: "Ik had je beloofd om die site op te zoeken en ik heb 'm gevonden! Via Google weliswaar, maar dan toch: http://www.oorlogsmusea.nl/default.asp

Van wat ik heb gezien lijken me dit aanraders:
http://www.oorlogsmusea.nl/artikel/503
http://www.oorlogsmusea.nl/artikel/68
http://www.oorlogsmusea.nl/artikel/80
http://www.oorlogsmusea.nl/artikel/124 (ultra cool!!!! Zeker kijken!)
http://www.oorlogsmusea.nl/artikel/64 (Band of Brothers-link)
http://www.oorlogsmusea.nl/artikel/715
http://www.oorlogsmusea.nl/artikel/182
http://www.oorlogsmusea.nl/artikel/81 (blijkbaar een aanrader)
http://www.oorlogsmusea.nl/artikel/77
http://www.oorlogsmusea.nl/artikel/671
http://www.oorlogsmusea.nl/artikel/75
http://www.oorlogsmusea.nl/artikel/67
http://www.oorlogsmusea.nl/artikel/853
http://www.oorlogsmusea.nl/artikel/716 (mooi museum, Band of Brothers stuff!)
http://www.oorlogsmusea.nl/artikel/478 (bij Omaha, = gratis)
http://www.oorlogsmusea.nl/artikel/66 (het mooiste museum volgens velen)
http://www.oorlogsmusea.nl/artikel/63 (zelfs een kroeg is een bezienswaardigheid, maar volgens mij wel de moeite waard)
http://www.oorlogsmusea.nl/artikel/61 (een Tiger I tank, de laatste in Frankrijk)

Een algemene site over D-day, http://www.strijdbewijs.nl/normandie1/nor01.htm, is wel interessant om je een beetje in te lezen. Ze hebben ook een hele route online gezet, http://www.strijdbewijs.nl/normandie9/nor09.htm. Sowieso is het volgens mij wel interessant om naar Carentan en Ste Marie du Mont te rijden, dat zijn de belangrijkste punten uit de Band of Brothers serie en de boeken." Unquote

maandag 24 juli 2006

Trouwdag

Afgelopen zaterdag was onze trouwdag. Alweer twee jaar, de tijd vliegt als je plezier hebt!

Maar goed, één van de leuke dingen aan trouwen is dat je een dag hebt waarop je sowieso iets leuks kunt gaan doen met z'n tweeën. Uiteraard kun je dat ook op andere dagen doen, maar op de één of andere manier komt het er dan niet zo van. Zaterdag zijn we 's morgens naar Muiden gereden alwaar wij een boottochtje naar Pampus hebben gemaakt. Was leuk met een gids vol met verhalen over het eiland.

's Middags hebben we geluncht bij Ome Ko op de sluis in Muiden, de uitsmijters waren uitstekend. Bovendien zit er een ijsboer naast de kroeg van Ome Ko en die bleek heerlijk ijs te hebben, een aanrader dus.
Voor de middag leek het mij wel leuk om te gaan midget golfen, maar helaas, het regende zo hard dat dat geen haalbare kaart bleek. Dus na twee tuincentra (waarbij ik de perfecte tuinstoel gevonden had!) besloten we om even naar de Ikea in Zuidoost te rijden. Daar was het zowaar niet druk en konden we uitgebreid de keukens en de stoelen bekijken.

's Avonds hebben we gegeten bij restaurant Amstelfort in Uithoorn. Terwijl Uithoorn 1 van de meest treurige rivierstadjes op aarde bleek te zijn was het eten in één woord: heerlijk! En dat terwijl het restaurant een Engelse chef heeft. Maar hij moet de boeken van mijn held Gordon Ramsay goed gelezen hebben, want alles van Gordon werd hier toegepast.

En daarmee kwamen we aan het eind van een hele leuke dag. Op naar volgend jaar!

vrijdag 21 juli 2006

Album Top 101 - Nummer 3

3 Jeff Buckley - Grace

Eigenlijk heeft Jeff Buckley maar één album gemaakt, maar dat is ook meteen wel een briljante. Jeff overleed in mei 1997 terwijl hij bezig was met de opnamen van een opvolger voor Grace toen hij besloot om een eindje te gaan zwemmen in de Mississippi. Met zijn kleren aan. Foutje. Hij ging onder en kwam pas een paar dagen later weer boven.

In april 1997 had ik op een platenbeurs, op aanraden van Bart, een cd-single gekocht met The Last Goodbye van Jeff Buckley. Ik had het nummer een paar keer gedraaid en vond het ook erg goed, maar toen Jeff het ruime sop koos wilde ik toch wel meer van die plaat horen waar iedereen zo laaiend enthousiast over was. Dus toog ik naar Concerto in Amsterdam en kocht daar Grace. Die avond stopte ik de cd in de speler en ging luisteren. Voor de daarop volgende 3 weken heb ik naar niets anders geluisterd dan naar dit album. Het was ook een van de weinige keren dat ik een cd beluisterde en dat ik na afloop zoiets had van "Wat was dàt?" En 'm vervolgens nog een keer startte. En daarna nog een keer. En nog een keer. Meenam in de trein en thuis gekomen weer draaide.

donderdag 20 juli 2006

Album Top 101 - Nummer 4

4 Radiohead - OK Computer

In 1998 werkte ik voor een klein bankje in Amsterdam Zuid. Elke dag ging ik met de trein en de bus, later de metro die alleen bovengronds rijdt, naar mijn werk. Ik zou eerlijk gezegd niet meer weten wanneer ik dit album gekocht heb, maar wat ik me wel kan herinneren is dat ik in dat jaar heel lang met OK Computer op de discman naar mijn werk ging. Vooral als ik dan dat station Amterdam Zuid/WTC uit kwam lopen en al die mieren zag die hun kantoorgebouw in gejaagd werden, moest ik steeds denken aan één zinnetje uit Paranoid Android:

God loves his children, God loves his children, yeah...

Niet veel later werd dat trouwens No Regrets van Robbie Williams, maar dat was toen de ruzie met mijn baas verergerde. En ik mij voorstelde dat ik, net als in de video, met een brandend blik benzine in mijn hand naar dat kantoor liep, in plaats van met een leren tas.
Tja, je kan het niet altijd naar je zin hebben op je werk.

woensdag 19 juli 2006

Album Top 101 - Nummer 5

5 Brian Wilson - Smile

Maart 2004, Pepsi Stage, Amsterdam Zuidoost. Het is 20.15 uur als een concert begint waar ik van het begin tot aan het eind met een brok in mijn keel naar heb zitten kijken. Brian Wilson schuifelt het podium op, neemt plaats achter de microfoon en begint te zingen.

Voor die mensen die niet weten wie Brian is, even een kleine introductie. Brian was de drijvende kracht achter de Amerikaanse groep The Beach Boys die vooral in de jaren '60 grote hits scoorde met liedjes over meisjes, het strand en tienerproblemen. Tenminste, tot 1966. Toen schreef hij het album Pet Sounds, waarmee hij afstand begon te nemen van de begintijd van de groep. Teksten met (meer) diepgang, complexe melodiën, prachtige koortjes; mensen wisten niet wat ze hoorden!

De opvolger van Pet Sounds moest Smile worden. Achteraf bezien was Brian bijna klaar met het album toen er iets met hem gebeurde waardoor hij niet in staat was om nog verder te werken. Noem het een zware depressie, noem het tijdelijke gekte, maar Brian wilde alleen nog maar in bed liggen en hamburgers eten. Deze situatie heeft geduurd tot begin jaren '80 toen hij een dokter ontmoette, Eugene Landy, die hem in eerste instantie heeft geholpen om weer op de been te komen en muziek te gaan schrijven en spelen. Hij maakte zelfs weer een solo-lp in 1988 en langzaam ging het weer beter met Brian.

In 1999 trad hij voor het eerst sinds jaren weer op en maakte een tournee. Hij wilde al zijn muziek dolgraag voor de mensen spelen, maar de muziek van Smile...nee! Het duurde nog weer eens 4 jaar voordat hij zich daar aan wilde wagen.

En met dit hele verhaal in het achterhoofd zag ik hem het podium oplopen, een breekbare oude man. Na wat Beach Boys-klassiekers begon na de pauze de integrale uitvoering van het album Smile. In 1 woord: prachtig! Wat een prachtige muziek, wat een mooie stemmen, wat was dat ongelooflijk mooi! Later in het jaar kwam het studio-album en de dvd uit. En weer was ik ontroerd toen ik er naar luisterde en het concert zag. Dit album is waarom ik zo van muziek houd. Continu verrassend, innovatief, grappig en van begin tot eind gevuld met schitterende melodiën. Een top 5 notering waardig.

dinsdag 18 juli 2006

Elk nadeel hep z'n voordeel

Zoals vermeld is de harde schijf van mijn computer gecrasht en zo langzamerhand begin ik me te realiseren wat ik zo'n beetje kwijt ben. Mijn website bijvoorbeeld. Nou stelde die niet veel voor, dus is hij zo weer opnieuw te maken, maar toch. Het andere dat ik kwijt ben is mijn persoonlijke album top 101 die ik op deze pagina een tijd lang heb gepubliceerd. Volgens mij kwamen we net bij de leukste albums, namelijk de top 10. Vanaf morgen publiceer ik wel de top 5, die ken ik nog uit mijn hoofd.

Maar de Grote Meester zei het al eens: Elk nadeel heb se voordeel. Het grote voordeel is dat ik nu schoon schip kan maken op het gebied van de computers. Ik wil namelijk al tijden een Apple en die onbetrouwbare Windhoos-zooi dumpen, maar ik had nooit echt een goede aanleiding. Wellicht is het nu het goede moment om er een MacMini bij te nemen. Een website publiceren zonder gezeur, cd'tje rippen zonder dat je weer extra software moet installeren, je foto's en mp3'tjes beheren zonder dat je het overzicht kwijtraakt of een ingewikkelde mappenstructuur aan moet maken, muziek maken met een eenvoudig sequencer-programma die standaard op de Mac staat, enz, enz. En dat allemaal op een computer die zo groot is als een vinyl single en net zo dik als +/- 5 cd-hoesjes.

Nu Geri nog overtuigen...!

zondag 16 juli 2006

Over en crash!

We zijn over! Op dit moment wonen we tijdelijk bij mijn ouders in Heiloo. Mijn ouders zijn in Nijmegen voor de Vierdaagse, dus zijn we nu nog met z'n 2-tjes.

De hele verhuizing ging eigenlijk heel gesmeerd. Op 1 uitzondering na dan. Woensdagavond wilde ik nog even een draadloos internet-kaart installeren toen, na een uur of 2 klooien, de harde schijf van mijn computer crashte. Dat was enorm balen, want ik ben nu dus echt alles kwijt. Van muziekbestanden tot aan foto's tot aan e-mails, alles is weg! Ik wil dan ook iedereen die mijn mail-adres heeft en die mij niet vaak mailt vragen of je mij even een mailtje stuurt, dan heb ik je adres weer... Inmiddels is de computer alweer up en running, met een nieuwe harde schijf gaat alles beter.

Maar goed, door dat geklooi met die computer was ik woensdag heel veel tijd kwijt en heb ik donderdag een halve vrije dag genomen om in te pakken. Mijn broer Jaap kwam om 18.30 uur en samen hebben we de spullen in een aanhangwagentje geladen. Ons bed is 2 meter en 10 cm lang, maar dat ging zonder problemen in het karretje dat ik gehuurd had. Toen nog de fietsen en een stel planten en de hele slowpel vol met zooi en hop! Op naar Heiloo. 's Avonds zijn we weer terug naar Almere gereden, maar niet voordat we bij de Mac gestopt waren voor een burger. Tjonge, wat is dat spul toch lekker als je giert van de honger!

Vrijdagochtend waren de verhuizers al om 6.45 uur bij ons! Die gingen meteen voortvarend aan het werk met inpakken. Om 9.30 uur dronken we koffie samen en vroegen we hoe laat ze dachten klaar te zijn. "15.00 uur" was het antwoord. Om 17.30 uur waren ze klaar. Maar toen zat alles ook in de container op weg naar de opslag in Lelystad. Vervolgens hebben we weer wat spullen in de auto geladen en zijn we naar Heiloo gegaan. Opruimen, even zitten en om 22.30 uur hondsmoe naar bed.

Gisteren hebben we in Almere de laatste spullen opgeruimd en afval naar de stort gebracht. Ik heb nooit geweten dat er zoveel troep in een Opel Astra kan. Echt waar, het is bemoedigend om te zien hoeveel daar in gaat! Een kast, een ouwe fiets, heel veel klein gemaakte dozen, een ouwe bbq, glas, plastics, van alles en nog wat. Bij de stort was ik dan ook een kwartier bezig met het uitladen...

En nu zitten we dus in Heiloo en schrijf ik dit op de pc van mijn moeder terwijl op mijn eigen pc Windhoos opnieuw geïnstalleerd wordt. Morgen hebben we de overdracht van het huis bij de notaris en dan is ons Almere-avontuur definitief ten einde. Aan de ene kant vind ik het jammer, maar aan de andere kant is het goed om weer op het oude nest terug te zijn. We maken hier weer een nieuwe start en ook dat is weer wennen. Want de afgelopen 4 jaar was ik bijvoorbeeld gewend aan ultra-norse Albert Heijn medewerkers, maar hier lachen ze allemaal vriendelijk naar je! Ongelooflijk. Het is Utopia.

woensdag 12 juli 2006

Syd

Aan het begin van deze week is Syd Barrett overleden. Syd was in de begintijd van Pink Floyd de drijvende kracht achter de groep. Hij was een goed gitarist, maar belangrijker nog, een goede songschrijver. Hij schreef nummers die bol stonden van de experimenten, vreemde geluiden en wist door middel van zijn teksten hele droomwerelden tot leven te wekken. Die droomwerelden waren mede afkomstig van zijn (overmatig) druggebruik, met name LSD was zijn favoriet. Hij gebruikte er zo veel van dat hij zijn hersenen onherstelbaar beschadigde en bij hem op een gegeven moment het kaarsje uitging. Letterlijk. Als je foto's ziet uit de begintijd van Pink Floyd en van rond 1970 dan zie je dat de twinkeling uit zijn ogen verdwenen was.

Voor de toenmalige leden van Pink Floyd was dit proces van achteruitgang van hun (jeugd)vriend traumatisch om mee te maken, maar de groep moest wel door. Daarom besloten ze om een tweede gitarist aan te nemen, een jonge jongen die luisterde naar de naam David Gilmour. Het bleek dat David niet alleen vlekkeloos het werk van Syd kon naspelen, maar dat hij ook nog een hele aardige kerel was die bovendien altijd op kwam dagen bij optredens; dat waren ze van Syd niet gewend! David verving Syd toen de groep onderweg was naar een optreden en ze besloten om Syd maar een keertje niet op te halen. Dat beviel zo goed dat ze Syd daarna nooit meer op hebben gehaald...
Wel hebben Roger Waters en David Gilmour nog diverse albums met Syd gemaakt, maar buiten Pink Floyd als soloproject.

Syd Barrett is voor de overgebleven leden van Pink Floyd een bron van inspiratie gebleven. Ze hebben veel nummers over hem geschreven, waarbij het hele album Wish You Were Here uit 1975 gebaseerd is op de ervaringen met Syd. Vanaf het tekenen van het contract bij platenmaatschappij Harvest, onderdeel van EMI, in Welcome to the machine (de zin "Oh by the way, which one is Pink?" is letterlijk iets dat de baas van EMI vroeg aan de band toen hij ze voor het eerst sprak) tot aan het moment van afscheid in Wish you were here, alles passeert de revue. Daarom was het voor de leden van de groep ook erg bizar om tijdens de opnames ineens Syd in de studio te zien. Zoals drummer Nick Mason zei: "ik keek op en daar stond een man aan de andere kant van het glas, het leek wel een zwerver. Ik keek nog eens goed en toen zag ik dat het Syd was". Hij liep wat rond, praatte een beetje met mensen en vertrok weer.
Daarna schreef vooral Roger Waters nog veel nummers over Syd, waarbij er in The Wall ook een aantal scenes zaten die uit het leven van Syd gegrepen waren.

Het mooiste verhaal over Syd vind ik nog altijd dat hij de groep een nieuw nummer ging leren dat hij zei geschreven te hebben, "Do you get it now" heette het. Een half uur lang speelde hij iets voor en dan moest de rest dat nadoen, maar hij veranderde het nummer steeds en riep dan "do you get it now? [snap je het nu?]". Nodeloos om te vermelden dat de rest van de groep het nummer nooit gesnapt heeft.

dinsdag 11 juli 2006

Gefelicitaart!

Vandaag is mijn broer Jaap 38 geworden, het wordt al een hele vent! Jaap, van harte!

Hij viert zijn verjaardag niet, dus bel 'm maar even...of ga morgen even langs. Vindt hij vast leuk.

Writer's block

Meer dan een week is het nu geleden sinds mijn laatste post op deze pagina. Sindsdien had ik niet zo heel veel inspiratie. Als je schrijver bent heet zoiets een writer's block. "Waar moet ik vandaag over gaan hebben?". Geen idee! En om nou een stukje te schrijven over het feit dat je geen inspiratie hebt om een stukje te schrijven, dat leek me een beetje flauw. Maar goed, ik ben nu al aardig op weg.

Sting heeft ook een tijdje last van writer's block gehad. Dat was na zijn succesvolle album Nothing Like The Sun. Vervolgens schreef hij na veel vijfen en zessen The Soul Cages, één van de meest treurige albums uit zijn carrière. Gelukkig maakte hij een paar jaar later Ten Summoner's Tales, één van de beste platen uit zijn geschiedenis. Het kan dus wel weer goed komen.

Zo zie ik dat dan ook maar weer: Het komt wel weer goed. Want terwijl ik dit schrijf krijg ik weer allerlei ideeën. Nu ze maar snel opschrijven, anders vergeet ik ze weer.

zondag 2 juli 2006

Pisa

Gisteren heb ik in Alkmaar 2 dvd's gekocht van Pisa. Voor diegenen die het vergeten zijn of domweg nog niet geboren waren: Pisa was een satirisch tv-programma in de jaren '80 van en met Henk Spaan en Harry Vermeegen. In die tijd waren er nog maar twee tv-netten, Nederland 1 en 2, en dus was het ook niet verwonderlijk dat er op een zaterdagavond 4 miljoen mensen keken naar dit programma.
Qua humor blijkt het ergens tussen Koefnoen en Benny Hill te zitten. Veel blote dames en zo heel af en toe een politiek geëngageerd satirisch stukje, zoals bijvoorbeeld Popie Jopie. In 1985 kwam paus Johannes Paulus voor een paar dagen naar Nederland en dat bezoek moest een paar miljoen gulden kosten. Veel mensen vonden dat verkwisting in de economisch slechte tijden waarin Nederland zich op dat moment bevond. Het kritische geluid werd het beste verwoord door Spaan & Vermeegen. Spaan verkleedde zich als paus en maakte in die hoedanigheid kennis met Nederland en de Nederlandse gewoonten. Zo gingen ze slootje springen, een vinger in de dijk steken, kaasdragen in Alkmaar en nog veel meer. Om de paus welkom te heten hadden ze de "Popie Jopie Zwaaisjaal" bedacht: een sjaal zoals ze bij de voetbal wel gebruiken met een de ene kant de tekst "Popie Jopie" en aan de andere kant de afbeelding van Henk Spaan als paus JPII.

Bij het afrekenen sprak ik tegen de verkoper de wens uit dat het materiaal niet gedateerd zou zijn. Dat gedateerde viel wel mee, maar het was eigenlijk gewoon heel flauwe onderbroekenlol.