Mijn Japanse buurman moest na 8 jaar in Duitsland terug naar Japan. Ik vroeg hem wat hij het meeste zou missen en hij zei zonder ook maar een moment na te denken “de Autobahn!”.
Duitsers en auto’s, het is een combinatie net zo natuurlijk als Duitsers en bier. En Duitsers kunnen over het algemeen dan ook heel goed autorijden. Ze kijken goed in de spiegel, schatten goed in hoe snel iemand anders rijdt, proberen anderen meestal niet te ergeren, aardig zijn voor elkaar. Vooral dat laatste lijdt soms tot gekke situaties.
Want het kan je heel goed gebeuren dat je voor een groen (!) verkeerslicht moet wachten omdat je voorganger een auto van links (!) voorrang geeft. Omdat die ander al heel lang heeft moeten wachten. Dat je zelf op een voorrangsweg rijdt, de auto van links ook totaal verrast is dat iemand voor hem wacht en dus niet direct reageert, en dat het zelfs levensgevaarlijk kan zijn, doet allemaal niet ter zake. Je bent aardig geweest voor je medeweggebuiker door hem de ruimte te geven en dat is het belangrijkste.
Na 5 jaar in Duitsland is zo’n situatie iets waarbij bij mij soms nog steeds de stoom uit m’n oren komt. Want dat degenen die àchter de “nette chauffeur” stilstaan meestal niet zo gecharmeerd zijn van dit soort acties, dat wordt gemakshalve even vergeten.
Toch bijft autorijden in Duitsland een feestje. Die mooie brede snelwegen waar je de vrijheid hebt om een politieman in te halen met 250 kilomer per uur, het blijft toch apart. Freie Straßen für freie Bürger!
