Mes

Het is tegenwoordig bijna nog moeilijker om een vliegtuig in te komen dan dat je een gevangenis binnen komt. Niet dat ik ervaring heb met het laatste, maar zo stel ik me dat voor als ik naar tv-series kijk waarin mensen een gevangenis ingaan. Ik kan me tenslotte moeilijk voorstellen dat ik, net zoals wanneer ik op een vliegtuig naar Parijs stap, mijn paspoort 6 (zes!) keer moet laten zien als ik een gevangenis inga. Zes keer, echt waar:
1) Bij het boeken krijg je tegenwoordig geen ticket meer, maar een e-ticket. Het enige wat je dan moet doen is je paspoort door een gleuf halen en je hele reis staat op het scherm. Paar klikken verder zit je, virtueel, in het vliegtuig. Maar in het echte leven zit je nog wel met je bagage. Dus ga je naar de grondstewardess en...
2) laat daar je paspoort zien. Vervolgens hangt zij labels aaan je koffer en dan mag je doorlopen naar de douane. Maar daarvoor moet je nog even je paspoort laten zien aan...
3) de dame die bekijkt of je wel naar de goede douane loopt.
4) De douane bekijkt je paspoort en laat je doorlopen. Let wel, dat is de eerste douane, want er is na de tax free weer een douane (nummer 5) met daarna de veiligheidsmensen die kijken of je niets meeneemt dat niet mag. Hiertoe moet je bijna in je ondergoed door een scanner heen, maar dan zijn ze er ook zeker van dat ik geen vliegtuig ga kapen door te dreigen om een fles Chanel No 5 te openen. Of door te dreigen dat ik de piloot dood zal scheren met mijn Mach3 Turbo.
Tot slot is dan nummer 6 aan de beurt en dat is bij de gate. Daar controleren ze tenslotte of hun passagierslijst aansluit met de realiteit. Het kan toch zomaar gebeuren dat de 5 controles die daarvoor plaatsvonden iets over het hoofd hebben gezien, niet waar?
Goed, alles gaat natuurlijk prima met zo'n vliegtuig. Opstijgen, landen, niets bijzonders. In Parijs stappen we over op ons vliegtuig naar Miami en dan begint het hele circus weer van voren af aan. Met één verschil: op Schiphol is de chaos onder controle. In Parijs is dat niet zo. We hadden veel tijd om over te stappen, ongeveer 3 uur, maar die Fransen wisten het toch nog zo te draaien dat we aan het eind nog op moesten schieten om ons vliegtuig te halen. En toen vertrok dat ding natuurlijk gewoon een uur te laat, maar tenminste niet door ons. Anyway, weer 20.000 paspoortcontroles, een bodyscan en wachten in onduidelijke rijen.
Na al die controles zitten we uiteindelijk dus helemaal schoon in het vliegtuig. En wat krijg je dan bij de lunch? Juist. Een mes! En dan nog niet eens een wegwerpbaar, plastic geval dat sneuvelt op de verder uitstekende lunch die geserveerd wordt, nee, we kregen een heel couvert van metaal!
Stel, ik ben Baardmans de Afghaan en mijn plan is om een vliegtuig te kapen en vervolgens de Eiffeltoren aan puin te vliegen, dan hoef je maar te wachten tot aan de lunch. Je wapen wordt dan gewoon geserveerd!