Klimaat

Er moet mij wat van het hart. Ik ben namelijk een ongelovige Thomas. En dan heb ik het niet over een geloofsovertuiging in God, Boedha, Mohammed, Jezus of een andere profeet, maar ik heb het over het geloof in het klimaatprobleem.
Ik wil je even meenemen naar de jaren '80. De mensen die dat bewust hebben meegemaakt, vooral als kind, weten dat we toen helemaal dood gegooid werden met de verhalen over de stervende bossen. Ook toen kwam dat al door de mens. Vooral door de boeren die de lucht verpestten met het verspreiden van mest en (uiteraard!) door de auto. Wat blijkt nou, ruim 20 jaar na dato? Het was allemaal niet waar. De foto's van de stervende bossen in de Alpen waren foto's van bomen die door natuurlijke afsterving zo geworden waren. Dat had helemaal niets met zure regen te maken!

Toen Al Gore met zijn verhaal kwam had ik vrijwel direct een gezonde portie argwaan. Immers, we hebben het hier over een politicus, in mijn ogen niet mensen die altijd zonder enig eigen belang opereren. Maar wat is zijn belang dan precies? Rehabilitatie. Hij had de president van Amerika moeten zijn, maar Bush werd het. Een klap in Gore's gezicht, dat was vooral de uitslag van de verkiezingen in 2000.
Maar hij heeft revanche genomen en heeft zelfs iets bereikt dat Bush nooit zal lukken: hij heeft de Nobelprijs voor de vrede ontvangen.

Vandaag las ik een column van Hans Labohm in het Financieel Dagblad. Het bevestigt mijn vermoedens: Al Gore maakte een film en in plaats van de vraag te stellen "is het wel echt waar?" is de volledige westerse wereld achter Gore aan gaan lopen. Als een stel zelfkastijdende monniken trokken we het boetekleed aan, strooiden we as over ons hoofd en wachtten op het einde der tijden. Maar wat als die nou niet komt?
Het antwoord weten we over ruim 20 jaar als ook dit verhaal een stille dood gestorven is en als we elkaar dan beloofd hebben dat we nooit meer zo naïef zullen zijn.