Paul

Gisteren heb ik in Alkmaar een boek gekocht over Paul van Vliet. Het boek geeft een totaal overzicht van de carriere van Paul van de jaren '50 tot 2005. Opvallend aan het werk van Van Vliet is dat hij heel goed typetjes kon neer zetten, maar het is niet een grappenmaker. Hij weet hoe hij een zaal aan het lachen kan krijgen, maar het is geen Andre van Duin. Het lijkt wel of hij de zaal altijd eerst voor zich moet winnen, terwijl Van Duin alleen maar op het toneel hoeft te komen om zijn eerste lach te scoren.
Waar hij mij echter het meest mij kan raken is met zijn liedjes. Lees bijvoorbeeld de tekst van dit liedje eens. Het gaat over een moeder die een zoon heeft die zwaar aan de drugs verslaafd is en dat iedereen tegen haar zegt dat ze hem los moet laten. En hoe Van Vliet dan het dilemma verwoordt van de moeder, dat is om kippevel van te krijgen.
In 1989 hebben mijn ouders ons meegenomen naar de theatershow Over Leven van Paul van Vliet. In die show zat ook een liedje dat zo heet. Op 14-jarige leeftijd begreep ik die tekst niet helemaal, maar toen ik dit voorjaar zoveel problemen had op mijn werk, begreep ik het ineens helemaal. Ik luisterde naar de LP van die show en voelde me op een vreemde manier gesteund; ik was niet de eerste die werkte in een k#t-baan bij een @#$%^-bedrijf!
Ik las het boek in 1 adem uit vanmiddag en heb bovendien genoten van de bijgevoegde cd. Het was een relaxte middag.