Klus 'n roll

Volgens de televisie zit er rock 'n roll in het klussen. Als je kijkt naar die programma's (Eigen Gruis & Puin enzo) laten ze je doen geloven alsof klussen hartstikke leuk is. Uit eigen ervaring kan ik je melden dat je hier niet in moet trappen. Klussen is smerig, vervelend en tijdrovend werk. Slopen is het enige aan klussen dat een klein beetje rock 'n roll in zich heeft. Ga maar na, als jij tapijt uit je huis moet slopen en je zet The Carpenters op duurt het een keer zo lang dan wanneer je AC/DC op hebt staan.

Maar voor de rest... Gisteren hebben we een schuurmachine gekocht, want dan kan ik de foam die op de achterkant van de vloerbedekking die op de trap gelegd is makkelijker verwijderen. Want die foamtroep hangt natuurlijk meer aan de lijm dan dat het aan de onderkant van de vloerbedekking blijft zitten. Maar dan zit je daar met een mondkapje op smerig te worden van de door de schuurmachine tot stof vermalen foam.

Toevallig las ik vandaag een mailtje van vriend Marcel, bedrijfsleider in een bouwmarkt in Enkhuizen. Hij vroeg mij of ik, buiten Hup daar is Willem met de waterpomptang etc, ook nog een kwaliteitsliedje wist wat over klussen gaat. Ik kwam niet verder dan If I were a carpenter van Tim Hardin. Maar zeg nou eerlijk, zie jij Angus Young al rockend het podium overgaan met een schuurmachine? I rest my case!

Voorspoedig

Dat is het woord waarmee we de werkzaamheden van vandaag kunnen samenvatten. Voorspoedig, dus. Vanmorgen om 9 uur waren Bart en Natascha er om te helpen schilderen en behang af te steken. Even later kwamen Esther en mijn ouders nog en werd het helemaal een dolle boel.

Gisteren hadden we natuurlijk de overdracht en alles ging heel erg makkelijk. Bij de notaris ging het eigenlijk zonder noemenswaardige incidenten en waren wij plotseling weer eigenaar van een huis. Vervolgens zijn we weer terug gegaan naar het huis, na de inspectie van 's morgens. Mijn ouders kwamen ook al snel om deze nieuwe aanwinst te bewonderen. Geri moest in de middag helaas werken, dus was ik toen alleen. Ik ben toen begonnen om de woonkamer klaar te maken voor het schilderwerk van zaterdag. Dus: de vloer afgeplakt met van die kartonnen misprints, alles afgeplakt wat verder afgeplakt moest worden, de plinten in de woonkamer verwijderd en de kast uit elkaar gehaald die op de eerste verdieping stond.
Jaap & Esther kwamen aan het eind van de middag ook even de hut bewonderen, enkel lovende woorden waren ons deel!

Vandaag hebben we de woonkamer geschilderd, Bart is een topschilder! Ook te boeken voor bruiloften en partijen! Mijn moeder had gisteren de hele dag snert staan koken en die ging er in als koek.
Aan het eind van de dag was de woonkamer zo goed als klaar (alleen achter de radiator moet nog), de 2 kamers boven hebben geen behang meer en de slaapkamer heeft geen tapijt meer.

Nu snel naar bed... Morgen een nieuwe klusdag die ook nog 1 uur langer duurt! ;-)

Eén

Morgen is de dag! Morgen krijgen we eindelijk de sleutel van ons nieuwe huis. Op 16 juni meldde ik hier dat we een huis gekocht hadden. Na veel vijven en zessen was het eindelijk raak. We hadden in de rebound toch het huis weten te bemachtigen aan het Vierkant 8 in Heiloo. Inmiddels zijn we ruim 4 maanden verder en komt dan eindelijk de overdracht in beeld.

Als je het zo zegt, "4 maanden", lijkt het lang, maar het ging eigenlijk heel erg snel voorbij. We moesten het huis in Almere al op 17 juli verlaten en sindsdien wonen we dus alweer in Heiloo. De eerste weken was het heel erg wennen om weer bij die Papa en die Mama in huis te wonen. Maar na onze beider vakanties ging het eigenlijk steeds beter. Maar zo langzamerhand heb ik heimwee naar onze bank en mijn muziekcollectie...

Voordat de verhuizers komen moet er echter nog wel wat gedaan worden. Het behang moet van de muren van de 2 slaapkamers boven, er zijn een paar muren die geverfd moeten worden, de vloerbedekking moet eruit van de trappen en van de slaapkamers. Dat is het voorlopig, maar je weet maar nooit wat je tegenkomt in een huis uit 1968.

Maar eerst...morgen de overdracht! Laterrrrrrrrrrrr...!

Junk

Gisteren heb ik bij de bibliotheek hier in Heiloo een boek gehaald over vinylfanaten. Toevalligerwijs heet het boek ook zo. Het boekje gaat over een ander soort mens, namelijk de vinylverzamelaar. Dat wist je waarschijnlijk niet, maar dat zijn hele bijzondere specimen mensen. Mensen die liever een mooie verzameling aan platen hebben dan een relatie. Mensen die hun hele leven inrichten naar het luisteren naar muziek. En dan bedoel ik dus niet het luisteren dat de gewone mensen doen, namelijk wanneer zij bezig zijn met iets anders. Nee, als deze mensen luisteren, dan gaat de lp voor alles. Belt iemand op, dan gaat de arm van de platenspeler omhoog. En die arm zakt pas weer in de groef als het rumoer van het telefoongesprek verstild is.

Alle clichés passeren in dit boek de revue. Vinyl klinkt mooier. Vinyl is een warmer geluid. Vinyl is zwart goud dat gekoesterd moet worden. Maar vooral, de hoes van een lp is zoveel mooier dan die van een cd-hoesje.

Het klopt allemaal. Het vinyl verzamelen is een soort verslaving waar je slechts met moeite vanaf kan komen. Ik ben namelijk een recovering vinyl junk. Wat er nou zo leuk is aan het verzamelen van vinyl? De geur van vers vinyl als je voor het eerst de lp uit de hoes trekt. Het gevoel van verovering als je na, soms jarenlang, speuren eindelijk die ene lp vind. En dat je 'm na je vondst wel 100x in andere zaken tegenkomt, dat maakt niet uit. Jij hebt 'm maar mooi gescoord! En zo kan ik wel dagen doorgaan over de pracht van vinyl.

Maar zoals ik al schreef, ik ben een recovering vinyl junk. Dat houdt in dat ik mezelf niet meer toesta om enorme ladingen vinyl mee mijn hut in te slepen. Het kost immers veel geld en dat is iets wat we met het nieuwe huis al helemaal niet meer hebben. Maar het gevoel blijft. Het gevoel dat je op pad wilt gaan om te scoren. Dat je eindelijk dat mooie exemplaar van Casino Royale van Burt Bacharach, volgens kenners DE vinylplaat, te pakken kan krijgen. Of Amused to Death van Roger Waters.

In het boek van Robert Haagsma herinnert hij zich een gesprek met een vinylfanaat op een beurs in Utrecht. Die collectioneur vertelde Haagsma dat als hij moest kiezen tussen zijn platencollectie of zijn vriendin, die vriendin haar biezen mocht pakken. Dat gaat ver. Heel ver.
Maar ergens kan ik het wel begrijpen...

San Marco

Gisteren zijn we naar het concert geweest van Marco Borsato in de Gelredome. Deze sympathieke volksmenner geeft dit jaar slechts enkele concerten in Nederland, maar gelukkig zijn die ook meteen van een dergelijke omvang dat het moeilijk is om hem te missen. Het was een goed concert. Marco was lekker bij stem, de band had er zin in, de violen klonken zoals het hoort, er waren lasers, wat wil een mens nog meer?

De liedjes van Marco blijven af en toe toch wel behelpen. Zeker als je ze achter elkaar hoort is veel ervan erg traag en vooral tragisch. Dat realiseert Marco zich zelf soms ook, want Afscheid Nemen Bestaat Niet kondigde hij nog net niet aan met "en dan nu nieuw binnen uit de crema-top 40...", maar het scheelde weinig. Maar veel liedjes zijn er ook romantisch en de (vele) single vrouwen in de zaal bezweken bijna. Opvallend trouwens hoe plakkerig de vloer van het Gelredome was aan het eind van het concert.

Wat wel heel gaaf was, was de opener, Rood. Als de dvd uitkomt wordt dat zeker iets om naar uit te kijken. Verder deed hij ook een liedje dat niemand mee kon zingen, waarschijnlijk dus nieuw, en dat erg mooi was. Sowieso hadden bepaalde nummers een heel mooi arrangement waardoor het toch net weer fris klonk. Zoals het door mij inmiddels tot minst favo Marco nummer uitverkoren "Dromen zijn bedrog". Een beetje trager in de nieuwe versie en met een rap van Ali B en YesR klonk het zowaar weer lekker. Jammer genoeg werd de gewone versie er gewoon achteraan gespeeld, dat haalde voor mij de nieuwe versie een beetje naar beneden.

Het was een heel geslaagde avond. Toch jammer dat "Zij gelooft in mij" niet meer zo goed klinkt als aan het begin van zijn carriëre.

R.I.P.

Mijn computer is overleden. Het was vanmorgen dat ik het telefoontje kreeg. Het moederbord van mijn pc is zo zwaar beschadigd dat er een nieuwe in moet om hem weer aan de praat te krijgen. Kosten € 175. En dat voor een computer van 4 jaar oud. Dat heet in verzekeringstermen "total loss". Oftewel, de kosten om het apparaat te repareren zijn hoger dan de waarde bij verkoop.

Daarom hebben we besloten om de computer mee naar huis te nemen om hem daar rustig in te laten slapen. Slaap zacht na al het harde werk, mijn vaak vervloekte vriendje....

Ja hoor!

...Het is weer zover! Dat dacht ik vanmorgen toen ik mijn computer opstartte. Afgelopen zaterdag was ik een dvd aan het branden toen tot 2 keer toe mijn computer "bevroor". Vervolgens heb ik de computer opnieuw opgestart en toen deed 'ie het prima. Zaterdagavond, zondag, maandag, dinsdag, geen probleem. Maar woensdagochtend....het blauwe scherm des doods en hij startte weer opnieuw op! Windows gestart in de "veilige modus", geprobeerd het systeem terug te zetten, werkt niet!

De ironie is dat ik na een paar maanden weer het vertrouwen in de pc begon te krijgen en alweer begon te twijfelen over de nut en noodzaak van de aanschaf van een Apple. Na vanmorgen (ik werd om 5:15 uur ruw gewekt door een mug...) weet ik het zeker: er komt een Apple! Misschien niet vandaag, misschien niet morgen, maar er komt een dag dat ik verlost zal zijn van Bill Gates nachtmerrie-machines!

Held

Soms gaat het ook met een held wel eens een beetje minder. Dan heb je na jaren en jaren weer eens een film gemaakt in Nederland, vragen ze het faillisement aan van je productiemaatschappij! Nou ja, 17 oktober pas, maar vandaag hebben ze het alvast maar even aangekondigd.

Maar het ergste moet het geweest zijn voor mijn radioheld Jeroen van Inkel. Ik ben er van overtuigd dat Van Inkel dacht het goed te doen door die mevrouw die in de Gouden Kooi zit er met geld van te overtuigen dat ze weer naar haar kinderen moet gaan. Maar wat gebeurt? Die mevrouw heeft de roddelbladen bijgehouden en confronteert Van Inkel met een verhaal van anderhalf jaar geleden. Jeroen had toen een programma bij Veronica of 538, maar stortte volledig in en het verhaal was dat hij toen naar Engeland ging om af te kicken van de dope. Daar heeft Van Inkel trouwens nooit iets over gezegd, de bladen hebben ervan gemaakt dat hij af moest kicken. Zeer waarschijnlijk was het echter zo dat hij relatieproblemen had en gewoon even uit huis was.

Op Radio.nl kan je het fragment nog eens terugluisteren. Het is fascinerende radio. Je hoort hoe vreselijk moeilijk dit gesprek voor hem geweest is, maar vooral hoe die mevrouw omslaat als een blad aan een boom: van heel aardig in heel erg vals en gemeen.

Om een jingle van Van Inkel te citeren: "Ik ben er helemaal van ondersteboven".

Brandhout

Gisteren is de nieuwste Remsporen-cd gepresenteerd. Tijdens een grandiose releaseparty in het immer gezellige Alkmaar, werd door niemand minder dan opper-artiest Dries Roelvink het eerste exemplaar van Brandhout overhandigd aan het Remsporen-team. Uiteraard waren de reacties van pers en publiek weer lovend: "een gedurfd thema dat recht doet aan de door het Remsporen-team sinds enkele jaren ingeslagen weg. De eerdere lijn wordt hier positief doorgezet en dat is, in een tijd die overloopt van vervlakking, een zeldzaam goed", aldus Nieuwe Revu.

Het thema van dit wederom grootse product waren nummers van grote artiesten die de hitparade niet hebben gehaald, danwel dat ze heel vroegtijdig de Top 40 hebben moeten verlaten. Aldus staan er nummers op van artiesten als Texas, Oasis, Robbie Williams en, voor het eerst op een Remsporen-cd, Led Zeppelin. Het kostte het Remsporen-team weer de nodige hoofdbrekens, maar het resultaat is er uiteindelijk wel naar.

Verkrijgbaar bij je lokale Remsporen-dealer.

Die Bahn

Eén van mijn klanten bij "den Pruus" is Deutsche Bahn, zeg maar de Duitse NS. Om mij in het buitenland ook op de hoogte te houden van het reilen en zeilen van de moedermaatschappij krijg ik wekelijks een blaadje toegestuurd met informatie voor medewerkers van Deutsche Bahn. Zoals informatie over waar er aan het spoor gewerkt wordt, of welke locomotieven er aangekocht zijn. Maar vandaag zag ik iets heel leuks in dat blaadje staan.

Duitsland is natuurlijk een gigantisch land en er wordt behoorlijk wat afgetreind daar. Maar net als hier moeten ze ook daar op de kleintjes letten. En dus worden soms stations gesloten en verkocht. Bij Die Bahn, zoals de maatschappij in de volksmond heet, hebben ze daarvoor een site in het leven geroepen waarop je, net als bij Funda, kan gaan zoeken naar overtollige stationsgebouwen en stukken grond aan de spoorlijn. Zo kwam ik dit aller aardigste huisje tegen in het pittoreske Laatzen bij Hannover. Voor slechts EUR 65.000 krijg je een behoorlijk groot huis, maar als ik het goed begrepen heb heeft het geen tuin. Desalniettemin, gooi er nog een anderhalve ton verbouwkosten tegenaan en je hebt een prachtig huis. Jammer alleen dat de trein bijna door de achterkamer heen komt denderen!

Tapijt

Afgelopen zaterdag zijn we gaan kijken voor tapijt voor onze nieuwe woning. Achteraf bezien ging dat in sneltreinvaart. Toen wij in 2002 namelijk voor behang gingen kijken voor onze, toentertijd, nieuwe woning in Almere, hebben wij twee volle zaterdagen in een behangzaak in Almere Buiten doorgebracht voordat wij vonden wat we zochten. Geri heeft namelijk altijd in haar hoofd hoe zij het wil hebben. En als zij dan zegt "geel", dan blijkt dat je 100.000 verschillende soorten geel hebt. Alleen zoeken gaat dan dus niet, je moet dat samen doen.

Dit keer wilde Geri "bruin" als tapijt. Maar niet helemaal bruin, nee, een klein beetje anders. Ik was dan ook zeer blij toen we na (slechts) 15 minuten al de map te pakken hadden met exact de kleur die Geri zoekt. Schijnbaar is die kleur heel goed te combineren met allerlei andere kleuren, dus was ik ook een beetje meer gerust.

Uiteraard zijn we voor prijsvergelijk nog even naar 2 andere zaken geweest en het prijsverschil was absoluut absurd! +/- EUR 600 tussen de hoogste en de laagste offerte! Uiteindelijk gaan we niet met de goedkoopste, maar hopelijk wel met de beste in zee. Afwachten dus...

Auto

Heel veel mensen vragen mij of het elke dag met de auto naar Amsterdam rijden nou bevalt. Voor al die mensen die zich dat nou afvragen, het valt wel mee. Nou, dat wil zeggen, als ik maar iets voor 7 uur 's ochtends vertrek. Tot nu toe was het elke keer als ik later dan dit tijdstip van huis vertrok zo dat ik in gigantische files kwam te staan. Maar als ik om 6:55 uur van huis ga, ben ik om ongeveer 7:50 uur op kantoor. Dus dan heb ik al mijn auto geparkeerd, heb ik al van de garage naar kantoor gelopen en start ik de computer al op. Dus da's eigenlijk helemaal niet zo slecht.
Daar komt bij dat als ik met de trein ga, ik weliswaar een half uur later op mag staan, maar ook weer later thuis ben. Nu ga ik rond 16:30 uur weg van kantoor en dan ben ik rond 17:45 uur thuis. Juist, 's middags doe je er langer over dan 's ochtends! Had je niet verwacht, hè?

Al met al ben ik er niet rouwig om dat ik met de auto naar mijn werk moet gaan. Dus toen ik werd gebeld door Vitae met de vraag of ik niet tòch liever met de trein wilde gaan, was ik niet echt enthousiast. Ze vroegenmij om toch met de trein te gaan zodat ze mijn parkeerplek kunnen geven aan iemand die het harder nodig zei te hebben.
Maar ja, hoe pak je een kind een speeltje af?

Radiopersoonlijkheden II

3 - Giel Beelen
Wat voor positiefs kan ik nou zeggen over Giel Beelen? Hij heeft gezorgd dat "Toppertje" een hit werd, ja, maar verder....? Hij draagt altijd een pet, zou hij kaal zijn?

2 - De presentatoren van de EO
De brengers van de blijde boodschap hadden in de goede oude Hilversum 3-tijd nog heel wat in de melk te brokkelen. Tegenwoordig is hun invloed nihil, maar op bepaalde tijden rij ik nog wel eens ergens met mijn auto, schakel ik de publieke zender in en hoor dan weer de zalvende klanken.
Ze wilden destijds Laat Me Slapen van Acda & De Munnik niet draaien, omdat zij vonden dat het heiligschennis was. Val me niet lastig, man, met je principes!

1 - Patrick Kicken
Als ik deze jongen alleen al in een Veronica-spotje voorbij hoor komen, ga ik al over m’n nek. Het toontje van deze presentator, die zichzelf altijd "Kicken" laat noemen alsof hij permanent in militaire dienst zit, houdt het midden tussen dat van een leraar op de lagere school en een arts in een concentratiekamp in WOII. Hij heeft het "zo jongetje, nou ga ik jou even het een en ander vertellen" tot stijl verheven. Bovendien lijkt het alsof hij altijd iets eet terwijl dat hij aan het presenteren is. Sorry hoor, dat kan misschien wel bij de lokale omroep van Almere, maar voor een landelijke commerciële omroep mag je toch op z’n minst je mond leeg eten!
En wat is er met dat tv-spotje? Je ziet hem met een pruik op een motor waarbij iedereen die hij tegenkomt hem begroet met "hé Kicken, hoeistie". Waarbij ze er aan het eind bij moeten zeggen dat hij zo iedereen begroet in zijn programma. Met hoeistie, dus. Tja, als mensen de grap uit moeten leggen is ofwel de grap niet leuk of hij is niet goed uitgelegd. Of misschien was het geen grap? Ik weet het niet. En ik wil het ook niet weten ook.
Met recht de irritantste radiopresentator van dit moment!

Radiopersoonlijkheden I

Gisteren had ik het over irritante radiopersoonlijkheden. Dat inspireerde mij tot de volgende top 6. Waarbij ik op wil merken dat ik al deze mensen wel inhoudelijk een goed radioprogramma vind maken (ze lezen goed voor, starten de platen goed in, etc, etc), maar dat ik ze gewoon niet kan horen zonder een lichte walging op te voelen komen. Hier gaan we dan...

6 - De sidekicks van Edwin Evers
Voordat ene Niels de gelederen bij Edwin Evers kwam versterken, was er Cobus. Toen was Evers Staat Op nog een leuk programma. Er werd gelachen om dingen die leuk waren en als iemand iets zei dat niet grappig was, werd er niet gelachen. Zo simpel was het.
Tegenwoordig lijkt het wel alsof ik naar een lachband onder een foute Amerikaanse serie zit te luisteren. Om alles wordt door iedereen gelachen, het liefst nog tegelijk dat alle HAHAHA’s tegelijk te horen zijn. Ik kan er niet meer om lachen.

5 - Daniël Dekker
De Sjaak Swart van de Tros. Alleen, deze man heeft nog enorm veel invloed ook, want hij stelt de muziek van Radio 2 samen. Dat hij een nitwit op muzikaal gebied is die alle informatie over muziek van een papiertje af moet oplezen waarbij de ene fout nog groter dan de andere wordt opgelepeld als feit, draagt niet bij aan een positieve beoordeling. Hij is zo iemand die All You Need Is Love van The Beatles afkondigt met "toch jammer dat Paul McCartney dit nooit meer live zingt". Daniël, ga eens met pensioen!
Trouwens, het enige goede dat Daniël ooit gedaan heeft is de nummer 1 van dit lijstje ontslaan...

4 - Corné Klijn
Corné moet constant de laatste trein halen. Of hij snuift tien lijnen coke voordat hij begint. Dat kan ook. Maar één ding is zeker: ik word vreselijk onrustig van deze man.

Morgen meer!

Rudebox

Afgelopen zaterdag wilde Geri graag naar de woonbeurs in de Rai. Omdat ik hier weinig zin in had dacht ik bij mezelf "ik kan wel weer eens naar Bart toegaan". Zo gezegd, zo gedaan en ik stond uiteindelijk strak om 12 uur bij Bart voor de deur in het altijd gezellige Malden. We hebben weer eens een beetje bij kunnen praten, de wederzijdse meerjarenplannen door kunnen nemen, over muziek kunnen lullen, enz, enz.
Op de heenweg luisterde ik naar het fantastische radioprogramma Cappucino, maar op de terugweg was er de Tros met Daniel Dekker op Radio 2, één van de meest irritante radiopersoonlijkheden aller tijden. De commerciële omroep vind ik in het weekend maar behelpen en Corné Klijn met zijn geschreeuw kan ik ook meestal maar kort verdragen, dus dan maar overgeschakeld op de altijd goede cd.

De dag nadat we terugkwamen van vakantie ben ik naar platenzaak Concerto geweest. Eén van de cd’s die ik toen kocht was deze: 12"s / 80’s Volume 2. Deze 3-dubbele cd staat boordevol leuke (en minder leuke) lange uitvoeringen van hits uit de 80’s. Veel van de nummers op de cd had ik al, maar op vinyl zoals Pigbag, Pet Shop Boys, FGTH en ABC.
Eén van de nummers die ik nog niet kende was Boops (Here To Go) van Sly & Robbie. Als je dit nummer hoort valt je één ding meteen op: het refrein is letterlijk 1 op 1 gekopieerd door Robbie Williams voor zijn laatste single Rudebox. Op dat soort momenten vind ik het dan zo jammer dat ik geen radioprogramma meer heb, want ik wil dit de mensen zo graag laten horen!