Lichting zomer 2010

De hoeveelheid BN'ers die ik de laatste tijd door Amsterdam heb zien schuiven, gerangschikt naar hun eigen opvallende feature.

De leukste

De leukste die ik de afgelopen tijd tegenkwam was Arie Boomsma. Goede vriend Eric wil onder het genot van een biertje nog wel eens verhalen over hoe zijn vader Klaas die, toen die nog in Amsterdam werkte, vertelde over de BN'ers die hij tegenkwam. En dat Klaas ze altijd gedag zegde. Dat zette me aan het denken, waarom doe ik dat eigenlijk niet?

Zo gedacht, zo gedaan. Even verder op de gracht zit productiehuis CCCP, producent van onder andere De Jakhalzen voor DWDD en Draadstaal. Op een middag loop ik daarlangs en ik zie Arie aanbellen bij CCCP. Ik zeg "dag Arie!". Hij draait zich om, een stralende glimlach is mijn deel en hij zegt mij ook gedag.

De chagrijnigste

Na het leuke contact met Arie nam ik me voor om vanaf nu alle BN'ers gewoon gedag te zeggen. De eerstvolgende die ik tegenkwam was Hans van der Togt. Met kantoor gingen we nog wat drinken na het werk, dus ploffen we op een terrasje. We hadden alleen iets te weinig stoelen, dus vraag ik aan een man die alleen aan een tafeltje zat of ik zijn stoel mee mag nemen. Dat mocht. "Maar verrek, da's Hans van der Togt!". Dus zeg ik "Hans van der Togt, wat leuk!". Een chagrijnige blik is mijn deel.

Goed, niet iedereen is zoals Arie Boomsma.

De drukste

Nu ik weet hoe druk het kan zijn met een klein kind, heb ik des te meer bewondering als mensen al die ballen in de lucht kunnen houden: kind, vrouw en fans. Suarez lukte het moeiteloos vorige week op het Damrak. Maar ja, daar is het ook een Ajacied voor, hè.

De internationaalste

Op een fiets in Amsterdam, dat is voor menig toerist een droom en voor menig Amsterdammer een nachtmerrie als die toerist gaat fietsen. En ook beroemde toeristen komen hier fietsen. Zoals bijvoorbeeld Tommy Lee. Wie? Tommy Lee! De ex van Pamela Anderson en de drummer (?) van Motley Crue. Hij vroeg de weg bij de Munt.

De dare-devil

Meestal loop ik van mijn werk aan het eind van de middag terug naar het station, kan je een beetje ontspannen. Zo ook op een dag dat ik mij weer eens verbaas over de ware doodsverachting van de gemiddelde Amsterdamse fietser. Vlak voor een tram zie ik een kale man met een grote zwarte bril op een rode fiets heen flitsen. Het is Marc Marie Huijbregts. Die mand voorop gaat ook die tram niet tegenhouden, hoor, Marc Marie.

De uitgewaaidste

Vanuit Heiloo rijd ik de A9 op als ik voor het stoplicht achter een gele MG kom te staan met daarin een al wat oudere man. Het waaide erg en zijn haar (of wat er nog van over was) waaide alle kanten uit. Ik denk nog bij mezelf "wat erg als je op die leeftijd nog zo de meisjes binnen moet harken". In zijn spiegeltje zie ik dat de man een ronde bril op heeft. Zwart. Goh, dat lijkt Youp wel. Neeeeeee, het is Youp!

En wat wil nou het geval, een paar dagen daarvoor had ik Youp ook al gezien. Blijkbaar woont Youp vlakbij het stamcafé van Hans van der T. Youp maakte nog een praatje met Hans, die wel!

Zo zie je maar, ook Youp zegt de BN'ers gedag.

Music Non Stop

Volgens mij vertel ik je niks nieuws als ik zeg dat er tegenwoordig wel heel veel musicals zijn. Dat genre is aan mij niet echt besteed. Per definitie niet in het Nederlands, maar ook in het Engels treedt er vaak een onbedwingbare jeuk op door zowel de muziek als de verhaallijnen die bedacht en uitgevoerd worden.

Toen ik nog een kleine Peter was heb ik de Sound Of Music heel vaak gezien. Het mooiste moment in die musical vond ik altijd wanneer de Nazi's ten tonele verschijnen. Dan wordt het een beetje spannend. Bovendien zat die film boordevol mooie Oostenrijkse plaatjes en wat toen gold, geldt nu eigenlijk nog steeds: voor een beetje berg, hetzij echt of op film, kan je me midden in de nacht wakker maken.

Ik werd wat ouder en toen keek ik vaak naar Jesus Christ Superstar. Nog steeds vind ik het openingsnummer geweldig. Jammer dat daarna die film zo snel inkakt. Zelfs de gezeling en kruiziging van Jezus hebben ze nogal bloedeloos gehouden.

Tegenwoordig hangen er affiches in de stad voor "Urinetown" met oa Jamai Loman. Ongetwijfeld zal ik hier last hebben van een pakket vooroordelen waar je de hele Bijenkorf mee kan bevoorraden, maar ik zit toch echt niet te wachten op Jamai's urine.

En dan heb je nog alle "levensechte" musicals. Van Toon Hermans tot Edith Piaf, je telt als dode gewoonweg niet meer mee als er niet een musical over je gemaakt is.

Laat ik daarom dit hier en nu vastleggen. Mocht ik ooit vroegtijdig komen te overlijden, dan geef ik bij dezen GEEN toestemming voor een musical. En al helemaal niet als Jamai de hoofdrol op zich gaat nemen.

Als daarentegen Jim Bakkum zich geroepen voelt om mij te spelen, dan zal ik er nog eens over nadenken.

Heilig

Wat is er nog heilig in dit land nu zelfs één van de grootste iconen er binnenkort niet meer is!?!

Waar ik het over heb? ABN-Amro? Nee. Philips? Nee. Ik heb het natuurlijk over de Kip-caravan. Nadat een aantal jaar geleden het bedrijf al eens een keer aan de rand van de afgrond had gestaan, werd het nog een keer gered. Nu is dan ook die doorstart alsnog mislukt en houdt Neerlands trots op te bestaan.

Neerlands trots? Jazeker! Want hoe kan je het anders noemen wanneer Jeremy Clarkson minimaal 1 keer per Top Gear seizoen het genoegen heeft om een caravan plat te walsen en dat die caravan dan meestal een Kip is? Of denk eens aan de bijnaam die de Kip aan ons Nederlanders in Duitsland gegeven heeft: Nur Langsam. Zonder die Kip had het nergens op geslagen! Bovendien is ons spaarzame volkje één van de landen met de hoogste caravan-dichtheid per hoofd van de bevolking. Hoe dat komt? Door de Kip!

Goed bezien is het dus een zegen voor Nederland dat dit bedrijf failliet is gegaan.

Bueno!

Jaja, daar zijn we weer! De rust begint langzaam een beetje terug te keren. Nou ja, dat wil zeggen, de rust niet echt gezien het weinige aantal uren slaap, maar het ritme komt langzaam weer terug. Het vorige stukje op dit log was meer dan een maand geleden, hoog tijd om weer eens een nuttige bijdrage te leveren aan jouw doelbewust niets doen op kantoor!

Er is weer genoeg gebeurd in de wereld om over te schrijven. Zo heb je nog mijn stukje tegoed over Zomergast Paul Verhoeven en dan is er de verandering van de KinderBueno reclame.

In maart schreef ik namelijk over de vorige reclame van KB en de vreselijk vervelende kwallestein die daarin voorkwam. Die etterbuil heeft nu het veld moeten ruimen voor een nieuwe KB'er, een nieuw station en een nieuw verhaallijntje. Waar het voorheen de sporter was die haar laatste KB naar de mond van kwallebak zag verhuizen, is de plek van de kwallebak nu ingenomen door Mark Tuitert. Jazeker! Deze sympathieke schaatser heeft zich laten strikken door de commercie! Het verhaal(tje) is nu als volgt.

Mark Tuitert loopt op het station naar een snoepautomaat om een KB te halen, maar een meisje is hem net voor en haalt die reep voor zijn neus weg. Dan herkent ze Mark. Al soppend en kwijlend zegt ze dat ze met hem op de foto wil in ruil voor een KB. Hij doet dat, natuurlijk, zo aardig als hij is. Waarna zij dan alsnog die KB niet af wil geven. Dan denk je nog "zijn we nou van de etterbuil verlost, maar zitten we nu met een giga k#twijf opgezadeld?", maar dat is allemaal overbodig want ze plaagde Mark slechts een beetje en geeft hem dan toch de helft van haar reep.

Wat zijn dat nou voor mensen bij KB? Kunnen ze echt alleen maar reclame maken die hoog op de irritatiegraad zit? Die bovendien alweer op een station de plaats van handeling heeft? En dan weer een sporter in de hoofdrol? Verzin eens wat nieuws!