Junk

Gisteren heb ik bij de bibliotheek hier in Heiloo een boek gehaald over vinylfanaten. Toevalligerwijs heet het boek ook zo. Het boekje gaat over een ander soort mens, namelijk de vinylverzamelaar. Dat wist je waarschijnlijk niet, maar dat zijn hele bijzondere specimen mensen. Mensen die liever een mooie verzameling aan platen hebben dan een relatie. Mensen die hun hele leven inrichten naar het luisteren naar muziek. En dan bedoel ik dus niet het luisteren dat de gewone mensen doen, namelijk wanneer zij bezig zijn met iets anders. Nee, als deze mensen luisteren, dan gaat de lp voor alles. Belt iemand op, dan gaat de arm van de platenspeler omhoog. En die arm zakt pas weer in de groef als het rumoer van het telefoongesprek verstild is.

Alle clichés passeren in dit boek de revue. Vinyl klinkt mooier. Vinyl is een warmer geluid. Vinyl is zwart goud dat gekoesterd moet worden. Maar vooral, de hoes van een lp is zoveel mooier dan die van een cd-hoesje.

Het klopt allemaal. Het vinyl verzamelen is een soort verslaving waar je slechts met moeite vanaf kan komen. Ik ben namelijk een recovering vinyl junk. Wat er nou zo leuk is aan het verzamelen van vinyl? De geur van vers vinyl als je voor het eerst de lp uit de hoes trekt. Het gevoel van verovering als je na, soms jarenlang, speuren eindelijk die ene lp vind. En dat je 'm na je vondst wel 100x in andere zaken tegenkomt, dat maakt niet uit. Jij hebt 'm maar mooi gescoord! En zo kan ik wel dagen doorgaan over de pracht van vinyl.

Maar zoals ik al schreef, ik ben een recovering vinyl junk. Dat houdt in dat ik mezelf niet meer toesta om enorme ladingen vinyl mee mijn hut in te slepen. Het kost immers veel geld en dat is iets wat we met het nieuwe huis al helemaal niet meer hebben. Maar het gevoel blijft. Het gevoel dat je op pad wilt gaan om te scoren. Dat je eindelijk dat mooie exemplaar van Casino Royale van Burt Bacharach, volgens kenners DE vinylplaat, te pakken kan krijgen. Of Amused to Death van Roger Waters.

In het boek van Robert Haagsma herinnert hij zich een gesprek met een vinylfanaat op een beurs in Utrecht. Die collectioneur vertelde Haagsma dat als hij moest kiezen tussen zijn platencollectie of zijn vriendin, die vriendin haar biezen mocht pakken. Dat gaat ver. Heel ver.
Maar ergens kan ik het wel begrijpen...