Syd

Aan het begin van deze week is Syd Barrett overleden. Syd was in de begintijd van Pink Floyd de drijvende kracht achter de groep. Hij was een goed gitarist, maar belangrijker nog, een goede songschrijver. Hij schreef nummers die bol stonden van de experimenten, vreemde geluiden en wist door middel van zijn teksten hele droomwerelden tot leven te wekken. Die droomwerelden waren mede afkomstig van zijn (overmatig) druggebruik, met name LSD was zijn favoriet. Hij gebruikte er zo veel van dat hij zijn hersenen onherstelbaar beschadigde en bij hem op een gegeven moment het kaarsje uitging. Letterlijk. Als je foto's ziet uit de begintijd van Pink Floyd en van rond 1970 dan zie je dat de twinkeling uit zijn ogen verdwenen was.

Voor de toenmalige leden van Pink Floyd was dit proces van achteruitgang van hun (jeugd)vriend traumatisch om mee te maken, maar de groep moest wel door. Daarom besloten ze om een tweede gitarist aan te nemen, een jonge jongen die luisterde naar de naam David Gilmour. Het bleek dat David niet alleen vlekkeloos het werk van Syd kon naspelen, maar dat hij ook nog een hele aardige kerel was die bovendien altijd op kwam dagen bij optredens; dat waren ze van Syd niet gewend! David verving Syd toen de groep onderweg was naar een optreden en ze besloten om Syd maar een keertje niet op te halen. Dat beviel zo goed dat ze Syd daarna nooit meer op hebben gehaald...
Wel hebben Roger Waters en David Gilmour nog diverse albums met Syd gemaakt, maar buiten Pink Floyd als soloproject.

Syd Barrett is voor de overgebleven leden van Pink Floyd een bron van inspiratie gebleven. Ze hebben veel nummers over hem geschreven, waarbij het hele album Wish You Were Here uit 1975 gebaseerd is op de ervaringen met Syd. Vanaf het tekenen van het contract bij platenmaatschappij Harvest, onderdeel van EMI, in Welcome to the machine (de zin "Oh by the way, which one is Pink?" is letterlijk iets dat de baas van EMI vroeg aan de band toen hij ze voor het eerst sprak) tot aan het moment van afscheid in Wish you were here, alles passeert de revue. Daarom was het voor de leden van de groep ook erg bizar om tijdens de opnames ineens Syd in de studio te zien. Zoals drummer Nick Mason zei: "ik keek op en daar stond een man aan de andere kant van het glas, het leek wel een zwerver. Ik keek nog eens goed en toen zag ik dat het Syd was". Hij liep wat rond, praatte een beetje met mensen en vertrok weer.
Daarna schreef vooral Roger Waters nog veel nummers over Syd, waarbij er in The Wall ook een aantal scenes zaten die uit het leven van Syd gegrepen waren.

Het mooiste verhaal over Syd vind ik nog altijd dat hij de groep een nieuw nummer ging leren dat hij zei geschreven te hebben, "Do you get it now" heette het. Een half uur lang speelde hij iets voor en dan moest de rest dat nadoen, maar hij veranderde het nummer steeds en riep dan "do you get it now? [snap je het nu?]". Nodeloos om te vermelden dat de rest van de groep het nummer nooit gesnapt heeft.