Het is voor insiders niet echt een verrassing, maar hier is 'ie dan:1 Pink Floyd - Dark Side Of The Moon
Mei 1989. De KRO zond op hemelvaartsdag de Hemelse Honderd uit, een lijst samengesteld door de luisteraars met daarin de favoriete albums aller tijden. In die tijd zaten we elk weekend met mijn ouders op de boot, maar dit lange weekend (gelukkig) niet. Ze draaiden op een gegeven moment Shine on you crazy diamond van Pink Floyd. Ik weet nog precies waar ik was en wat ik deed toen dat nummer begon. Ik had op mijn kamer een treintafel staan en menige zon- en feestdag werd gespendeerd aan het perfectioneren van de treinloop. Zo ook op deze hemelvaartsdag. Toen de plaat werd ingestart spitste ik mijn oren, wat was dit?
Binnen een week stond ik bij Disco Heiloo, de lokale platenboef, en vroeg of hij dat nummer ook had wat ik op de radio gehoord had. Nee, dat had hij even niet, maar hij had wel een andere cd van Pink Floyd. Of ik die wilde luisteren? Ja, laat maar luisteren. In de chaos van ’t Loo in Heiloo waren de eerste klanken van de cd bijna niet te volgen op die onhandige oordoppen die je, als je stereo wilde horen, met twee handen vast moest houden. Maar uit de stilte klonk er plots een gil en vervolgens een mooi gitaarakkoord en muziek die over je heen golfde. Nog steeds was de muziek bijna niet te volgen dus zei ik tegen Piet Hein dat hij de cd in mocht pakken, ik ging thuis wel goed luisteren.
Thuis hoorde ik wat ik in de platenzaak niet hoorde. Het begon met een hartslag en een man en een vrouw die er door heen brabbelden. Weer die gil en dan muziek die over je heen golfde als een warme oceaan. Het derde nummer, Time, begon met een stel klokken waarna er een vreselijk lang intro volgde. De tekst begreep ik pas jaren later echt goed, maar de muziek greep me van dit nummer, maar ook van alle nummers die hierna kwamen. Het album gooide me in een hoek als een boxer die zijn tegenstander knock out slaat en liet me achter met maar één wens: nog een keer luisteren.
Nadat ik dit album gehoord had, wilde ik alles van Pink Floyd horen en leende bij de bibliotheek alle albums die maar te krijgen waren. In juni 1990 was er de uitvoering van The Wall van Roger Waters in Berlijn. Uiteraard kocht ik ook de cd van dat concert en luisterde er heel veel naar. Ik wilde begrijpen waar de teksten over gingen, dus vertaalde ik de complete tekst van The Wall en typte dat netjes uit. Of ik die uitgetypte vertaling nog heb weet ik niet, maar ik begreep wel een stuk meer van dat album.
Voor klasgenootjes was het onbegrijpelijk dat ik luisterde naar muziek van een band die eigenlijk niet eens meer bestond. De top 40 was heilig, naar groepen als Pink Floyd luisterden je ouders. Maar mijn ouders niet! Die luisterden naar Mahalia Jackson, The Young Messiah, kerkkoren en orgelmuziek. En gelukkig ook maar, want dat gaf mij de mogelijkheid om zonder vooroordelen alles zelf te ontdekken.
De tweede cd die ik ooit kocht was vanaf het eerste moment mijn nummer 1. En dat is nooit meer anders geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten