Ovensleutel

Gisteren heb ik meer dan een uur gezocht naar schoonmaakschuim voor computeronderdelen, zoals een toetsenbord en een muis. Ik weet niet hoe het kan, maar alle toetsenborden en muizen die ik ooit heb gebruikt zijn na ongeveer een half jaar normaal gebruik voorzien van een bruine waas. Alsof ik alle toetsen elke dag in modder doop en dat op laat drogen. Nou gebruik ik thuis speciaal schuim om de Apple-muis mee schoon te maken en dat werkt als een speer. En datzelfde schuim zocht ik gisteren ook voor kantoor.
Met dit in mijn hoofd liep ik naar het Koningsplein. "Nee, maar misschien bij Aurora". Ik naar Aurora in de Vijzelstraat. "Nee, misschien in de Kalvertoren". In de Kalvertoren werd ik verwezen naar de Utrechtsestraat. In de Utrechtsestraat naar de Ceintuurbaan. Toen ik van de Utrechtsestraat naar de Ceintuurbaan liep begon ik het vermoeden te krijgen dat "schoonmaakschuim" de computer-equivalent was van "de ovensleutel". Dit behoeft enige uitleg.
In de jaren '90 werkte ik op het strand van Egmond aan Zee en daar hadden we een zogenaamde running gag. Nieuwelingen werden er meestal op uitgestuurd om de ovensleutel op te gaan halen. Dan kwamen ze in de keuken van het strandpaviljoen, vroegen naar dat ding en zeiden ze "nee, de laatste die ik er mee zag lopen was Kraakman". En dan ging diegene naar Kraakman en die speelde het dan gewoon mee en zei dat hij hem aan Wijker gegeven had. Afijn, na ongeveer 2 uur zag je zo iemand dan weer licht beschaamd bij de ijskraam komen. Ze waren heel Egmond door gelopen, maar niemand die hem had.
Uiteindelijk heb ik bij een kantoorboekhandel op de Ceintuurbaan van die vochtige doekjes gekocht. Dat ging ook. Mijn computerspullen glimmen weer als nieuw. En bovendien liep ik een ochtend in het lentezonnetje. Volgens mij moet ik dit in de zomer nog maar eens over doen.