Mijn ouders hebben een boot. In het pre-gsm-tijdperk, net na de oorlog zeg maar, had je in de jachthaven geen telefoon aan boord. Je moest, als iemand je zeer dringend wilde spreken, een boodschap achterlaten bij de receptie van de jachthaven, dan ging er iemand op de fiets naar de ligplaats en gaf je dan de dringende boodschap door.Zo hebben mijn ouders bijvoorbeeld op deze manier ooit de boodschap gekregen dat een kennis was overleden: "Van der Ent? Bericht van Klaas, Pieterse is overleden. Prettige dag nog. Hoi!". Ach, het had wel zo z'n charme.
Ik heb een nieuwe gsm, met blauwe tand. Da's helemaal geweldig. In mijn palm kan ik nu op een contact klikken en floep! Hij belt deze persoon. En dat intikken van persoonsgegevens in een telefoon, waardeloos he? Niet met een palm en blauwe tand! Klik klak klok en hop! Het staat in je telefoon. Vanuit mijn palm kan ik nu ook mailen en internetten en da's helemaal briljant. Overal je mail lezen, zelfs in Bulgarije! Ik word hier heel blij van. En als ik niet bereikbaar wil zijn dan zet ik alles uit en is het weer net zo rustig als in 1980.
...word ik een beetje onrustig van, als 'ie uitstaat...zo...maar weer aan, je weet nooit wie je zoekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten