Jarre

Gisteravond was het concert van Jean Michel Jarre in Carré, Amsterdam. Om kort te gaan, ik was niet razend enthousiast. De grootste reden daarvoor was de lengte van het concert. Met 1 uur en 40 minuten was het "goodbye, thank you for coming". Hij had toen wel het hele Oxygène-album gespeeld, met een paar toevoegingen zoals tussenstukjes en (soms ellenlange) solo's, Oxygène 7 en als toegift volgens mij een nummer van Chronologie, maar dat was het dan ook wel.
Wat wel heel erg gaaf was om te zien was de batterij aan analoge synthesizers die opgesteld stonden. Zo uit m'n hoofd zag ik een Moog Modular, Minimoog, Arp 2600 en 2700, CS80, een Farfissa orgel (of iets wat er op leek), een Theremin en een Korg "gitaarsynth". Ik telde de synths waar alleen Jean Michel op speelde en dan kwam ik al op 13 stuks. De 3 andere musici hadden een vergelijkbare hoeveelheid voor zich staan. Het was, met andere woorden, wat dat betreft indrukwekkend.
Maar het optreden was al met al nogal statisch; de 4 heren stonden er en deden hun ding, maar verder was er nauwelijks show. Een kleine lichtshow en een beetje gebruik van video, maar geen laser of ander indrukwekkend vertoon. En daarom verbaasde de lengte van het concert mij ook zo, want het ontbreken van een licht- en lasershow zou een aanleiding kunnen zijn om, na een pauze, een tweede gedeelte in te zetten met nummers van bijvoorbeeld het album Equinoxe. Het ontbreken van zo'n show heeft namelijk als voordeel dat je als artiest vrijer bent in het kiezen van je repertoire.
In verhouding tot de prijs van het kaartje (omgerekend bijna €1 per minuut) vond ik het een mager optreden, ** (uit 5).