Zojuist hebben we weer twee minuten stilgestaan bij het feit dat je toch een gelukkig mens bent als je in vrijheid kan en mag leven. Erg nuttig en erg nodig zo'n herdenking. Zoals elk jaar keek ik ook dit jaar naar de herdenking op de Dam in Amsterdam. Op de commerciëlen is er natuurlijk ook een herdenking, die op de Waalsdorpervlakte, maar het zit daar een beetje weggemoffeld (!) tussen twee reclameblokken. Bovendien, bij de publieken hebben ze de meest geweldige veteranen. Vandaag zag ik een man die zo uit de opnamen van Koot & Bie weggelopen leek te zijn. Een verbeten blik rond de mond, zoveel medailles opgespeld dat het colbertje helemaal naar 1 kant hangt, driftig stappend. Ik dacht dat deze mannen uitgestorven waren, maar blijkbaar is niets minder waar.
Het is eigenlijk ook een jaarlijks terugkerende klucht waarbij er, al zolang als ik me kan herinneren, een blik bejaarden is opengetrokken om die kransen te leggen. Die mensen zijn altijd slecht ter been, moeten elkaar ondersteunen en al struikelend leggen ze dan "hun" krans. Een en ander begeleid door een immer herhalende melodie. Het lijkt op een bewerking van een psalm die op zondag in de kerken gezongen wordt, maar dan slechter. Het is een melodie waarvan je blij bent dat het maar één keer per jaar dodenherdenking is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten