Pappa Joe

Eigenlijk was ik van plan om hier geen woorden vuil te maken aan de documentaire die laatst bij "Het Uur Van De Wolf" te zien was over de familie Pondman. Maar na het lezen van deze column, wil ik toch graag een spreekwoordelijke duit in het zakje doen.
Want die documentaire liet een beeld zien van een vader die lijkt of hij zijn eigen mislukte muziekcarrière via zijn kinderen alsnog wil laten slagen. Het was genant om te zien hoe die kinderen gepusht werden. En alles was leuk en aardig totdat ze bij een zangcoach in Wenen waren om te auditeren en die man hun vertelde dat als ze zo doorgingen, hun stem naar de maan hielpen. Voeg daar nog het oordeel van Ernst-Daniël Smid bij in "De Wereld Draait Door", waaruit bleek dat hij het helemaal eens was met het oordeel van de Weense zangcoach, en bewondering maakt plaats voor afgrijzen.
De reactie van de vader op alle kritiek? Die zangcoach in Wenen en Smid kletsen uit hun nek.
In film en muziek is het redelijk normaal dat kinderen werken. Vaak omdat ze het leuk vinden, maar nog vaker omdat ze door hun ouders in een richting geduwd worden. Maar waar de filmindustrie inmiddels schijnt te hebben geleerd van fouten uit het verleden, wil in de muziekindustrie maar niet doordringen dat hoe schattig kinderen ook mogen zijn als ze op een podium in de spotlights staan, die aandacht voor een kind niet goed is. Het beroemdste voorbeeld lijkt mij Michael Jackson die door Pappa Joe vanaf 5-jarige leeftijd gedwongen werd om op te treden. Een totaal verknipte, mensenschuwe weirdo is als volwassene het resultaat. Maar vlak ook de Osmonds en Vanessa Paradis niet uit. En uit de filmwereld zijn Macaulay Culkin en de Olsen tweeling goede voorbeelden.
Voor wat betreft de familie Pondman, pappa is minstens zo erg als de vader van Michael Jackson en zou in mijn optiek uit de ouderlijke macht ontzet moeten worden. Hij gaat alleen voor zijn eigen eer en glorie en brengt zijn kinderen onherstelbare schade toe.