Volgens mij vertel ik je niks nieuws als ik zeg dat er tegenwoordig wel heel veel musicals zijn. Dat genre is aan mij niet echt besteed. Per definitie niet in het Nederlands, maar ook in het Engels treedt er vaak een onbedwingbare jeuk op door zowel de muziek als de verhaallijnen die bedacht en uitgevoerd worden.Toen ik nog een kleine Peter was heb ik de Sound Of Music heel vaak gezien. Het mooiste moment in die musical vond ik altijd wanneer de Nazi's ten tonele verschijnen. Dan wordt het een beetje spannend. Bovendien zat die film boordevol mooie Oostenrijkse plaatjes en wat toen gold, geldt nu eigenlijk nog steeds: voor een beetje berg, hetzij echt of op film, kan je me midden in de nacht wakker maken.
Ik werd wat ouder en toen keek ik vaak naar Jesus Christ Superstar. Nog steeds vind ik het openingsnummer geweldig. Jammer dat daarna die film zo snel inkakt. Zelfs de gezeling en kruiziging van Jezus hebben ze nogal bloedeloos gehouden.
Tegenwoordig hangen er affiches in de stad voor "Urinetown" met oa Jamai Loman. Ongetwijfeld zal ik hier last hebben van een pakket vooroordelen waar je de hele Bijenkorf mee kan bevoorraden, maar ik zit toch echt niet te wachten op Jamai's urine.
En dan heb je nog alle "levensechte" musicals. Van Toon Hermans tot Edith Piaf, je telt als dode gewoonweg niet meer mee als er niet een musical over je gemaakt is.
Laat ik daarom dit hier en nu vastleggen. Mocht ik ooit vroegtijdig komen te overlijden, dan geef ik bij dezen GEEN toestemming voor een musical. En al helemaal niet als Jamai de hoofdrol op zich gaat nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten