Dit album van Depeche Mode hoorde ik voor het eerst tijdens mijn jaartje High School in Amerika. Ik zat daar op een hele Christelijke school. Zo Christelijk dat leerlingen openlijk hun geloof belijden en elkaar bekritiseerden als ze niet genoeg in de Here waren. Met allerlei onderwerpen had ik zoiets van "laat maar", maar met muziek kon ik dat niet doen. Als iemand kritiek had op een band die ik leuk vond, zoals Pink Floyd, dan ging ik daar hard tegenin en werd mijn adoratie voor die band uiteindelijk nog groter.Een leuk side-effect van zo’n Christelijke omgeving is dat verboden vruchten opeens erg lekker smaken. Depeche Mode was namelijk een "hele slechte band". Waarbij er met slecht niet werd gerefereerd aan de manier van spelen, maar aan de teksten en de algehele lifestyle van de band.
Op een dag vertelde ene Scott mij dat Depeche Mode een jaar geleden een heel erg "satanisch" album hadden uitgebracht. "Da’s interessant", dacht ik en ik besloot op dat moment om dat album meteen te gaan kopen.Wat ik hoorde waren melodieuze, donkere nummers met een diepgang die ik niet gewend was van dit soort Top 40 bandjes. Nooit spijt gehad van mijn aankoop, sterker nog, onlangs heb ik de SACD-versie gekocht en de oude cd ingeruild. Op naar de 22e eeuw met dit album!
