Aparte songteksten II

Eerder heb ik het al gehad over stompzinnige teksten, maar de Engels/Amerikaanse top qua onbegrijpelijkheid is MacArthur Park geschreven door Jimmy Webb en uitgevoerd door o.a. Donna Summer en Richard Harris:

MacArthur's Park is melting in the dark//All the sweet, green icing flowing down//Someone left the cake out in the rain//I don't think that I can take it//'cause it took so long to bake it//And I'll never have that recipe again//Oh, nooooo

Wederom, waar gaat dit over? MacArthur Park is een park middenin Los Angeles, maar wat heeft dat in vredesnaam te maken met een taart? Ergens kan ik de referentie aan icing nog begrijpen. Icing (glazuur) is iets dat ze in Amerika veel gebruiken om op taarten te smeren. Het is heel gemakkelijk om het zelf te maken door een deciliter eiwit los te kloppen met een vork en vervolgens een pondje poedersuiker al roerend lepel voor lepel toe te voegen. Vervolgens nog even 10 minuten met de mixer erdoor en klaar is Klara. Als je er ergens tijdens het maken van de icing groene kleurstof aan toevoegt, dat op een taart smeert, een joint opsteekt en ernaar gaat zitten staren, zou je de bladeren aan de bomen in een park als icing op een taart kunnen zien.

Maar dan de rest van die tekst: "Iemand heeft de taart in de regen laten liggen//Ik denk niet dat ik er nog de kracht voor heb//Want het heeft me zoveel tijd gekost om hem te bakken//En dat recept zal ik nooit meer hebben//Oh, neeeeee"
Nu heb ik in mijn leven nooit drugs gebruikt, maar deze tekst is ook de slechtste reclame om het wel te proberen.

Album Top 101 - Deel XX

14 Led Zeppelin - IV (a.k.a. Four Symbols)

In augustus 1995 ging ik met mijn goede vriend Bart op vakantie naar Engeland. Die vakantie stond helemaal in het teken van the Beatles, daarover meer in de volgende Album Top 101 posting. Op de terugweg van Liverpool naar Dover reden we door Wales en overnachtten daar in een plaatsje dat Corris heet. De hele tijd in Engeland was het prachtig weer geweest, totdat we in Wales kwamen: regen, harde wind en minimaal 10 graden koeler. Omdat er in Corris buiten de lokale kroeg, de jeugdherberg en een lunchrestaurantje niet zoveel te doen was, klommen we in de auto en gingen een beetje rondrijden in de buurt.

Van de kastelein van de lokale kroeg hadden wij begrepen dat het huis waar Led Zeppelin in de jaren ’70 hun vierde album op hadden genomen, Bron-Yr-Aur (spreek uit als: Brouw-jr-eier), niet ver van Corris stond in een klein stadje. Wij dachten als ware padvinders dat huis wel even op eigen houtje te vinden en togen naar de lokale VVV. Aldaar werden we aller vriendelijkst begroet door twee vriendelijke dames op leeftijd.
"Goeiedag mevrouw, we zijn op zoek naar een landhuis met deze naam" en ik schreef op een papiertje de naam van het huis. De ene mevrouw keek bedenkelijk, de andere zei meteen "Oh, Brouw-jr-eier (dus de goede uitspraak!)...[wordt gepord door haar collega]...nee...daar kunnen we u niet mee helpen".
Ook andere bronnen, o.a. een slager meen ik, konden ons niet op het goede spoor zetten. Maar op de terugweg naar Corris hadden we op de autoradio wel het vierde Led Zep album staan. Toen het nummer Misty Mountain Hop kwam, viel alles op z’n plek: de muziek, Wales, het bergweggetje en de wolkenlucht. De wolken joegen elkaar achterna door de lucht, over de bergtoppen, precies als in het nummer:

So I'm packing my bags for the Misty Mountains
Where the spirits go now,

Over the hills where the spirits fly, ooh.

Album Top 101 – Deel XIX

15 Depeche Mode - Violator

Dit album van Depeche Mode hoorde ik voor het eerst tijdens mijn jaartje High School in Amerika. Ik zat daar op een hele Christelijke school. Zo Christelijk dat leerlingen openlijk hun geloof belijden en elkaar bekritiseerden als ze niet genoeg in de Here waren. Met allerlei onderwerpen had ik zoiets van "laat maar", maar met muziek kon ik dat niet doen. Als iemand kritiek had op een band die ik leuk vond, zoals Pink Floyd, dan ging ik daar hard tegenin en werd mijn adoratie voor die band uiteindelijk nog groter.

Een leuk side-effect van zo’n Christelijke omgeving is dat verboden vruchten opeens erg lekker smaken. Depeche Mode was namelijk een "hele slechte band". Waarbij er met slecht niet werd gerefereerd aan de manier van spelen, maar aan de teksten en de algehele lifestyle van de band.
Op een dag vertelde ene Scott mij dat Depeche Mode een jaar geleden een heel erg "satanisch" album hadden uitgebracht. "Da’s interessant", dacht ik en ik besloot op dat moment om dat album meteen te gaan kopen.Wat ik hoorde waren melodieuze, donkere nummers met een diepgang die ik niet gewend was van dit soort Top 40 bandjes. Nooit spijt gehad van mijn aankoop, sterker nog, onlangs heb ik de SACD-versie gekocht en de oude cd ingeruild. Op naar de 22e eeuw met dit album!

Aparte songteksten I

Soms schrijven zangers/liedjesschrijvers/tekstdichters de meest stompzinnige teksten. Deze bijvoorbeeld van James Blunt:

She said to me, "Go steady on me.//Won't you tell me what the Wise Men said?//When they came down from Heaven,//Smoked nine 'til seven,//All the shit that they could find,//But they couldn't escape from you,//Couldn't be free of you,//And now they know there's no way out,//And they're really sorry now for what they've done,//They were three Wise Men just trying to have some fun."

Look who's alone now,//It's not me. It's not me.//Those three Wise Men,//They've got a semi by the sea.//Got to ask yourself the question,//Where are you now?

Waar gaat dit over? 3 wijze mannen die zo high als een vlieger zijn? Wie is die "She" uit het begin? Zijn vriendin? En dan het refrein: "Je moet jezelf de vraag stellen: waar ben je nu?", dit is de letterlijke vertaling en dat klinkt een stuk minder intelligent dan in het Engels.

29/5/2006: Aanvulling
Alsof dit weblog ook in Engeland gelezen wordt! Protesteren werkt, dat blijkt. Het zal mij benieuwen hoe lang ze de druk van de platenmaatschappij kunnen weerstaan.

De boek naar het film (of is het andersom?)

Boekverfilmingen zijn altijd lastig, zeker als het een beroemd boek betreft. Zo vond ik bijvoorbeeld de verfilming van “De Ontdekking van de Hemel” van Harry Mulisch een vreselijke teleurstelling. Het boek greep me, zorgde ervoor dat ik elke dag weer wilde lezen. Ik kon niet wachten totdat ik weer thuis was om verder te gaan. Het boek bezat ook bizarre sub-plots, twists en turns die je totaal niet verwachtte. Groot was de teleurstelling toen ik de film zag. Alles zat er wel in, maar toch ook weer niet. En wat helemaal bizar was, de Nederlanders in de film praten Engels!

Gelukkig zijn er ook boekverfilmingen die wel geslaagd zijn. Denk aan The Godfather, De Tweeling en de Band of Brothers-serie. Nu is er onlangs weer een groots boek verfilmd, De Da Vinci Code van Dan Brown. Op Hemelvaartsdag ben ik die gaan bekijken en ik moet zeggen dat het me niet tegenviel. Natuurlijk ontbraken er weer gedeeltes uit het boek (o.a. de romance tussen Robert Langdon en Sophie Neveu), maar al met al was het eigenlijk heel goed gedaan. Tom Hanks is en blijft een geweldig acteur, alhoewel hij wat meer humor in zijn rol had mogen brengen.

Het enige echte dat ontbrak was de spanning van het boek. Ook dit boek bevat de magie van de page-turner, oftewel, je wilt het zo snel mogelijk uitlezen. Uiteraard heeft de film wel spanning, maar toch overheerst het gevoel dat het allemaal een beetje voortkabbelt als een rustig Zwitsers bergriviertje in de zomer.

Leeg

Je hebt wel eens van die dagen dat je je nest niet uit kan komen, maar je hebt ook wel eens van die dagen dat het andersom is. Vanochtend werd ik wakker voordat de wekker me zou wekken. Vervolgens ben ik in minder dan 50 minuten naar mijn werk gereden en was ik dus om 7.19 uur reeds ter plaatse. Normaal gesproken sluit ik op dat uur net aan in de file op de A6! En nu heb ik dan de vreemde sensatie dat ik de tweede "op zaal" ben. Moet je voorstellen, op een gewone werkdag zitten er hier zo’n 30 tot 40 man noest te werken, nu zitten we hier met z’n tweetjes in een volstrekt lege zaal.

Goh, wat is het hier eigenlijk stil.

The Rolling Rollators

Dat ik een Beatle-fan ben, dat mag bekend zijn. Maar dat ik zo langzamerhand zelfs blij ben dat The Beatles in 1970 de pijp aan Maarten hebben gegeven, dat is waarschijnlijk iets minder bekend.

De reden voor die blijdschap is dat heel goede bands uit de jaren ‘60 en ‘70 zo langzamerhand verworden zijn tot een karikatuur van zichzelf. Neem nou bijvoorbeeld de Rolling Stones. Als ik hun werk beluister uit hun toptijd (wat mij betreft eind 60’er, begin 70’er jaren) dan hoor ik een band die vreselijk strakke rock ‘n’ roll maakte, mooie melodieuze, verrassende liedjes produceerde en ook live in topvorm was.
Tegenwoordig zijn The Stones verworden tot een beschamende geldmachine. De enige reden die ik kan bedenken waarom ze nog optreden is om Mammon te dienen. De nummers worden weliswaar goed gespeeld, maar de bezieling is er al jaren uit. De enige tijd wanneer Mick en Keef schijnen te communiceren, is wanneer ze op een podium staan. Daarbuiten praten ze niet of nauwelijks met elkaar. Wat dat betreft is er dus geen noodzaak om de komende concerten in Europa af te lassen; Keef staat al jaren half dood op een podium.

Stel je nou voor dat dat The Beatles waren geweest. Dat Paul nu samen met Ringo en twee vervangers door de wereld heen tourden, ondertussen maar volhouden dat de band nog springlevend is.

Als ik me dat horrorscenario voorstel ben ik blij dat het doek viel in 1970.

Album Top 101 - Deel XVIII

16 Queen - A Day at the Races

Voor een band is het maken van een opvolger na een heel succesvolle plaat misschien wel vele malen moeilijker dan het was om dat eerste succes te behalen. Zo gold dat ook voor Queen. A night at the Opera was een gigantisch succes, niet alleen vanwege Bohemian Rhapsody, maar ook omdat de plaat gewoon geweldig in elkaar zat met allemaal hele goeie nummers. Schrijf dan maar weer eens een hele goeie plaat, ik geef het je te doen!
De insteek voor A day at the Races was dan ook niet om een betere plaat te maken, maar om er een te maken die minstens zo goed was. En wat mij betreft is dat gelukt.

Eén van de meest ondergewaardeerde Queen-nummers staat op deze lp: You take my breath away. Waarom is dit juweeltje nooit doorgebroken als mainstream Queen-nummer? Het heeft toch alles? Prachtige melodie, mooie tekst, het is goed gezongen en gespeeld, waarom is het dan slechts begraven op dit album? Misschien is het te sentimenteel?
Ach...ik ben nou eenmaal een sentimentele eikel!

Baby Mila

Vandaag zijn we bij Eric, Cecile & Kaj geweest om te kijken naar de nieuwe aanwinst van de familie: baby Mila! Ze lag, klein als ze is, zoet te slapen dus van dat brullen hebben wij niet zoveel meegekregen.
Vanuit Almere was het trouwens nog een aardig eind rijden naar deze uithoek. De nieuwe TomTom leidde ons door allerlei gehuchten en over mooie weggetjes, maar toen we in de straat aankwamen reden we dit ruime, lichte herenhuis pardoes voorbij. En dat terwijl er maar 3 huizen staan in Breezand!

Kenteken

Mijn broer werkt als magazijnmeester bij Martin Schilder in Alkmaar en afgelopen week kreeg hij een klant aan de telefoon.
Klant: "Meneer, voor mijn Seat Cordoba moet ik een nieuwe achterbumper hebben."
Jaap: "Heeft u voor mij misschien het kenteken van uw auto?"
Klant: "Nee....maar waarvoor heeft u dat nodig?"
Jaap: "Nou, dan weet ik zeker dat ik voor u het juiste onderdeel heb en bovendien werkt mijn systeem niet zonder een kenteken."
Klant: "Pffff...nee, ik weet het niet uit m'n hoofd...het is iets met 85 en dan nog wat. 85.....Jezus Christus!"
Jaap: "85 JC?"

Remaster

Er is goed nieuws te melden van het cd-heruitgave-geremasterde-editie-front, dit keer betreft het zowaar alle albums van The Beatles. Nu zijn er heel veel mensen die zich altijd afvragen of het nou echt zoveel uitmaakt, remastered of niet. Eigenlijk stel je jezelf dan de verkeerde vraag, want wat je wilt weten is wat doen ze nu precies als ze een nummer remasteren? Het antwoord op die vraag vind je op deze website.

De cd's van The Beatles stammen alweer uit 1986/1987, de begintijd van de cd dus. Het opnieuw uitbrengen van de cd's is dan ook nieuws dat door mij met gejuich werd ontvangen. Want er zijn op z'n zachtst gezegd een beetje rare kanten aan de Beatle-cd's.

- Zo is er om te beginnen de prijs. Het is werkelijk ongelooflijk dat deze cd's met opnames van 40 jaar oud in sommige gevallen duurder zijn dan de allernieuwste cd's.
- De geluidskwaliteit laat duidelijk te wensen over. Neem Sergeant Pepper's Lonely Hearts Club Band. Deze plaat kwam in 1967 uit en in die tijd was mono alles. Men was net een paar jaar met stereo bezig en de heersende mening was dat rock 'n' roll het beste klonk in mono. Daarom hebben de Beatles in dat jaar weken en weken aan de mono-mix gezeten en werd de stereo-mix in 2 of 3 dagen door George Martin afgeraffeld, zonder dat ook maar 1 van de Beatles bij dat proces aanwezig was. De mono-versie, die ik ook heb, klinkt dan ook vele malen beter en interessanter dan de stereo-versie.
Maar wat staat er op de cd? Juist! De stereo-versie.
- Net als bij de lp's van the Beach Boys, is de lengte van de platen uit de begintijd kort, meestal tussen de 30 en 35 minuten. Maar waar de Beach Boys 2 lp's op 1 cd hebben gezet, aangevuld met bonustracks, hebben de Beatles de lp integraal op cd gezet, zonder bonustracks. Wat je dan dus voor je € 22 krijgt is een cd met 14 liedjes, totale duur 33 minuten!

Laten we dus hopen dat de Beatles nu alles in 1 keer recht zullen zetten en dat de geluidskwaliteit net zo mooi wordt als op "1" of op "Yellow Submarine Songtrack".

Lennaert

Een tijd geleden heb ik een cd gedownload die "Het beste van Lennaert Nijgh" heet. Op het moment dat ik dit schrijf luister ik er naar, wat schreef die man mooie teksten!
Kijk hier nou eens naar. Een eenvoud, simplisme, maar het heeft ook een enorm waarheidsgehalte.
En als Ali B dit nu zou opnemen (met een beetje geüpdate taalgebruik) werd het weer een top-10 hit.
Soms schreef hij gewoon een verhaal dat Boudewijn moest zingen, een andere keer was het volkomen niet te volgen poëzie.
Eén van de mooiste dingen die hij ooit schreef was Verdronken Vlinder. Al diverse keren heb ik bij een overlijdensadvertentie van een kind de tekst van dat lied gelezen. Het is namelijk ook zo toepasselijk, ook al was dat totaal de bedoeling niet van Lennaert.

Jammer genoeg sloeg hij ook wel eens de plank mis, getuige dit...

Sneltoetsen

Vroegâh waren er ook andere spreadsheet-programma's. Zo waren er onder andere SuperCalc (sommige mensen zweren hier nog steeds bij) en Lotus 123. Met Lotus heb ik zelf ook gewerkt en alhoewel ik in het begin geen groot fan was, kreeg ik op een gegeven moment handigheid met de sneltoetsen op het keyboard. Daardoor kon ik erg snel met Lotus werken en werd ik ook een erg groot fan van het programma.
Helaas voor IBM, Microsoft stal Lotus 123 van ze en kwam met Excel. Na 2 jaar op Excel te hebben gemopperd ontdekte ik dat ook dit programma gebruik maakt van sneltoetsen en het dus niet strikt noodzakelijk is om gebruik te maken van de muis. Narigheid met Microsoft is alleen dat ze denken dat ze de muis hebben uitgevonden (dat is nl weer zo'n gejatte vinding, dit keer van Apple) en daarom wordt er door MS nergens gedocumenteerd welke de sneltoetsen nou precies zijn en hoe ze werken. Daarom gaan de sneltoetsen eigenlijk ook een beetje bij overlevering. Een collega fluistert naar een andere collega: "weet je dat dit ook sneller en handiger met een sneltoets-functie kan?!?"

Twee weken geleden liep ik door de nieuwe boekenwinkel van Almere en zag het hierboven afgedrukt boekje: "keyboard shortcuts - Sneltoetsen voor Windhoos, Office, internt en e-mail" van Jacqueline Uitslag. En ja! Het bevat ook de sneltoetsen voor Excel! Ik zit er nu af en toe een oog op te werpen en het is bijna ontroerend om te lezen hoe makkelijk het kan (en hoe moeilijk het ons gemaakt wordt!). Heb jij ooit geweten dat CTRL + SHIFT + 1 de getalnotatie aanpast met 2 decimalen? Nu weet je het! Dit is de heilige graal voor Excellers!

Logo

Het nieuwe logo voor Tracks is binnen! Met speciale dank aan Eric en Jeroen voor de uitvoer van dit staaltje van ontwerpkunst. Mede is dank verschuldigd aan Triple J voor de uitwerking van het marketing concept.

Je zal je misschien afvragen: Wat moet dit logo voorstellen? Dit remlicht van een auto remt bij wijze van spreken voor de goede nummers die de berijder van deze auto hoort op de radio. Waar luistert deze bestuurder naar? Naar Tracks natuurlijk, naar welk ander programma?!? De kleur rood vervult daarbij de functie van baken: "hier moet je zijn, hier moet je naar luisteren".

Uit het marketing concept van Triple J: Het logo is kort, bondig, krachtig en goed te gebruiken op promotiemateriaal, zoals zwarte bekers, t-shirts, stickers, enz. Dit logo brengt het radioprogramma Tracks in de 21e eeuw!

Album Top 101 - Deel XVII

17 The Doors - The Doors

Het debuut album van the Doors is voor mij een album geweest dat ik tot het beste van the Doors reken. Het is ook een album dat voor mij geladen is met een herinnering.

De broer van een jeugdvriend heeft in 1994 zelfmoord gepleegd, hij was 20 of 21 en zijn zelfverkozen dood raakte mij zeer diep. Sowieso heb ik altijd moeite met zelfmoordenaars. Zelf houd ik zo veel van het leven dat ik me bijna niet voor kan stellen dat je er uit zou willen stappen.

Anyway, die broer was een groot liefhebber van de muziek van the Doors en had ooit tegen zijn moeder gezegd dat als hij ooit begraven zou worden, hij The end van the Doors wilde laten spelen. Want "dan moeten mensen tenminste lekker lang luisteren!".

Op de dag van zijn begravenis zaten we in de katholieke kerk aan de Westerweg in Heiloo. De mis was bijna over toen dan toch dat nummer gespeeld werd. Weliswaar de gekuiste versie (het "father? yes son? I want to kill you" en "mother? yes son? I want to f..." hadden ze er maar uitgeknipt), maar toch. En over die oude speakertjes klonk die muziek beter dan ik het ooit daarvoor had gehoord en daarna ook nooit meer heb gehoord.

Radio

Na zeseneenhalf jaar voor Oranje-Nassau gewerkt te hebben, werk ik sinds begin deze week voor een ander bedrijf, Vitae als interimmer. Dat betekent dat je voor een bepaalde periode, een paar maanden meestal, tijdelijk ergens werkt. Op dit moment werk ik bij Reaal in Alkmaar op de rapportage afdeling van de hypotheken.

Bij Oranje-Nassau was het absoluut niet toegestaan om naar de radio te luisteren. 6,5 jaar heb ik dus geen radio gehoord tussen 9 en 5 en blijkbaar heb ik dat wel gemist! Op dit moment luisteren we naar Arrow Classic Rock, Jimi Hendrix 's morgens om half 10, briljant!

Aanhouder

In de jaren '80 zat er in Heiloo bij de lokale platenboer voor de deur nog wel eens een jongeman te spelen op een orgel. Eerst dacht ik dat hij niet helemaal goed was, maar dat bleek niet het geval te zijn. Wel zat hij altijd vreselijk in de weg met dat grote gevaarte van 'm.

Bizar is het als je een surreëele wereld ontdekt, want kijk hier eens naar. Die jongen die toen enorm in de weg zat in het winkelcentrum is inmiddels een volwassen man die heel succesvol is in de doelgroep bejaarden en gehandicapten! Hij, DirkJan Ranzijn, heeft optredens en iets wat zelfs Dries Roelvink niet heeft: fans.

Als je op die site rondkijkt zie je op een gegeven moment bij discografie dat je een nummer kan downloaden. Toegegeven, het is knap gespeeld, maar wat mij verbijsterde was het eind van het nummer. Wat een applaus! Het duurt 13 seconden en neemt zelfs in kracht toe in het midden!

Dus, ben jij ook een eenzame jonge orgelman, wanhoop niet! DirkJan bewijst dat het kan. Van een winkelcentrum in een dorp in Noord-Holland naar diverse televisie-optredens in Scandinavië. Houdt vol, er komt vanzelf een dag dat ook jouw ster mag twinkelen in wereldsteden als Blackpool, Bristol en Doetinchem.

Album Top 101 - Deel XVI

18 Neil Young - Harvest

Deze hippie-diamant heeft twee hele duidelijke kanten: een ruwe en een gepolijste. Waarbij hij, als hij ervoor kiest om zijn ruwe kant te laten zien, een hele plaat kan vullen met gitaarspel waarover Jan Akkerman ooit vertwijfeld riep "is dat een houthakker met een gitaar...?!?!".
Maar er is ook de gepolijste kant. Hier speelt Neil weliswaar ook gitaar, maar dan meest akoestisch. Liedjes die je daarvoor hoorde in de ruwe variant, worden in de gepolijste ineens prachtige popliedjes, vol met gevoel.
Harvest is een plaat die valt in de laatste categorie. Een prachtige plaat die mede door de arrangementen van Jack Nitzsche een speciale snaar weet te raken. Nummers als A man needs a maid en Old man zijn tranentrekkers, maar wel hele mooie tranentrekkers.

Zoek 'm, vind 'm, draai 'm.....grijs!