Het liefste meisje van de wereld is geboren!

Afgelopen maandag om 13:35 uur is onze dochter Isabella geboren! En wat is ze een lief en mooi meisje...we zijn allebei helemaal verliefd! Op dit moment ligt ze nog in het ziekenhuis in Alkmaar, maar hopelijk komt ze morgen of overmorgen met mama mee naar huis. Op de foto wuift ze al naar de camera, Nederland is een BN'er rijker! ;-)

ikBel

Het is alweer even geleden dat ik mijn iPhone kreeg en de vraag is daarom gerechtvaardigd "ben ik na zo'n lange tijd nog steeds blij met de telefoon?". Kort en bondig is het antwoord op deze vraag volmondig "ja".

Een tijdje terug is er een onderzoek gedaan en daaruit bleek dat religies en het merk Apple dezelfde delen van de hersenen activeren bij de respectievelijke aanhangers. Of je hieruit kan concluderen dat Apple een religie is weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat het gebruik van Apple computer en telefoon mijn leven een heel stuk veraangenaamd heeft. Zo was er laatst het volgende voorval.

Aan mijn computer hangen een heleboel door USB aangedreven apparaten, waaronder mijn toetsenbord/muis en de aansluiting voor de iPhone. Om wat voor reden dan ook werkte de verbinding met de iPhone niet echt lekker op mijn USB-hub. Dus dacht ik "weet je wat, ik ruil even de poorten van mijn toetsenbord/muis en de iPhone zodat het toetsenbord op de hub zit en de iPhone direct aan de computer hangt". Zo gezegd, zo gedaan, ik ruil de stekkers en hoppa! Alles werkt weer. Ongeveer een uur later bedenk ik mij ineens dat als ik dat op mijn oude pc had gedaan ik

a) de computer opnieuw op had moeten starten;

b) dat het sowieso niet in één keer gewerkt zou hebben en

c) dat het me een middag gevloek had opgeleverd.

Het zijn dit soort dingen die het werken met een Apple tot een waar feest maken. Je hoeft je eigenlijk nooit zorgen te maken dat iets niet werkt, het werkt toch wel. En zo is het met de iPhone ook. Alles werkt, alles is even makkelijk, geen zorgen! Hoe zong Queen dat ook alweer? "I'm in love with my phoo-ooo-one".

Op de foto van vandaag trouwens een nieuw geopende Apple Store ergens Joost mag weten waar. En die mensen van Microsoft zich maar afvragen waarom al die mensen toch de deuren van de Apple winkels plat lopen. It just works, people!

Smakeloos

Laatst had ik het hier over een ander blog, People of Wal*Mart. Nou zitten er aan dat blog nog andere blogs vast, waaronder Jawdrops. Gisteren heb ik een heerlijke middag gehad met het kijken naar de foto's op die site. Sommige zijn grappiger dan andere, maar ik heb af en toe de tranen in m'n ogen gehad van het lachen.

Vandaag wilde ik op m'n werk nog even kijken of er een nieuwe bijdrage op dat blog is gekomen. Maar wat blijkt? Dit adres is geblocked door onze firewall. De reden: Tasteless! Daar zakt inderdaad mijn broek van af.

Zeiljongen

Mijn broer was ooit een fervent zeiler. Van maart/april tot oktober kon je hem in de jaren '80 op de wateren van de Friese Meren vinden. Het kon bij hem ook niet gek genoeg. Harde wind, omslaan, het maakte hem allemaal niet uit en zijn droom was dan ook om professioneel zeiler te worden. Die droom kwam steeds dichterbij toen hij eerst een weekend mee kon zeilen met de Philips Innovator en later met Henk de Velde. Die laatste zou uitgroeien tot een Bekende Nederlander met zijn solo-reizen rond de wereld.

Maar in 1988 was hij dat nog niet en via via kwam mijn broer met Henk in contact. Voordat Henk zijn eerste recordpoging om solo rond de wereld te zeilen zou wagen, gingen mijn broer en nog twee of drie anderen met hem mee om tijdens een wat langere zeiltocht de laatste voorbereidingen te treffen. Als ik mij niet vergis waren ze onderweg naar huis toen er in Het Kanaal vlak voor de Engelse kust iets gigantisch misging. De catamaran sloeg om. Mijn broer lag benedendeks te slapen en wist zich ternauwernood in veiligheid te brengen. Eén van de andere bemanningsleden, ene Rutger, had minder geluk en is bij dit ongeluk overleden. Mijn broer heeft daarna eigenlijk nooit meer gezeild.

Nu is er dan dat zeilmeisje Laura die haar droom na gaat streven. Al zolang als ze in het nieuws is zat ik me gek te peinzen aan wie ze mij toch zoveel deed denken. Aan Henk dus. Bij haar zie ik hetzelfde fanatisme in de ogen als ik bij hem in het verleden heb gezien. Blind voor elke vorm van afwijzing, kritiek of wat dan ook.

Italia vs USA

Een aantal jaren geleden was ik voor het eerst in Italië. Vrijwel meteen werd ik verliefd op dit land, de mensen, de koffie, tja, op wat niet eigenlijk? We hebben toen een vrij grote trip gemaakt waarbij we onder andere in Verona kwamen. De mensen in Verona, moet je weten, zijn erg gesteld op uiterlijkheden; mooie kleding, brillen, auto's, noem het maar op. Eigenlijk gaat dit in heel Italië wel op, maar Verona spant toch wel de kroon. Persoonlijk geef ik nooit zo om uiterlijkheden en al helemaal niet als ik op vakantie ben. Dus liep ik daar in Verona in mijn korte broek, sandalen, slobber t-shirt en loop ik twee meisjes tegemoet. Die kijken naar mij en beginnen me tegelijkertijd uit te lachen (en ze hadden nog gelijk ook, want ik zag er echt niet uit).

Het totale tegenovergestelde van Italië/Verona moet toch wel Amerika zijn. In The Land Of The Free interesseert het niemand een biet hoe je erbij loopt. Nou ja, niet in je gezicht. Achter je rug wordt er wel zeker gebabbeld en er is zelfs een website gewijd aan hoe mensen er in de grootste winkelketen van Amerika bijlopen. Veel plezier met het vergapen aan de lef van anderen!

Bakker

Al mijn hele leven heb ik er een hekel aan om brood ergens voor de lunch mee naar toe te nemen. Als scholier had ik geen keus en kreeg ik de boterhammen in een zakje of plastic bakje mee. Tegen de tijd dat het dan 12 uur was, waren je vruchtenhageltjes tot een brij verworden en was je salami ook niet meer te eten.

Bij mijn eerste echte baan moest ik nog steeds brood meenemen, maar vanaf de tweede baan was er een kantine met vers brood, soep, hapjes, etc. Sindsdien ben ik verpest en wil ik echt geen brood meer meenemen.

Waar ik nu werk hebben ze geen luxe kantine en dus zou ik weer overgeleverd zijn aan de plastic broodzak. Gelukkig hebben ze hier wel een koelkast met vriezer en daarom haal ik één à twee keer per week vers brood, gooi dat op het werk in de vriezer en ontdooi bij de lunch naar wens een hoeveelheid sneetjes. Het brood haal ik meestal bij Focaccia Bakker De Waal, tegenover de Bijenkorf in Amsterdam. Vooral hun mueslibollen zijn ongelooflijk lekker!

Grappig is dat verkoopster Wendy ook een weblog bijhoudt.