Chris Isaak - Waiting For The Rain To Fall

Een laatbloeiende, veelzijdig man, deze Chris Isaak. Want buiten dat hij muzikant en zanger is, schrijft hij veel van zijn werk zelf en is ook nog eens een niet onbegenadigd acteur die speelde in films als Married To The Mob en Silence Of The Lambs. Bovendien presenteerde hij een tijdje zijn eigen talkshow en had hij een comedy-serie op de Amerikaanse tv.
Geboren in 1956 in Californië, duurde het tot 1985 voordat zijn eerste album uitkwam en pas op zijn 30e scoorde hij zijn eerste grote internationale hit met het nummer Blue Hotel. En daar komt vandaag de b-kant ook vanaf. Het is geen exclusief, maar wel een mooi nummer, Waiting For The Rain To Fall en het is deze hele week de B-Kant van de Week.

Lou Reed - Berlin III

De AlbumTracks komen in november van Lou Reed's Berlin.

Het album begon als een sprookje, twee verliefde mensen, Jim en Caroline, in het Berlijn van de jaren '70. Maar in de afgelopen weken is dat sprookje als een zeepbel uit elkaar gespat. De relatie is over, Caroline is aan de drugs, ze prostitueert zichzelf om aan geld te komen, haar kinderen zijn bij haar weggehaald en daarna zag Caroline geen andere uitweg meer dan zelfmoord.
Vanavond hoor je het laatste nummer van het album, Sad Song. Het is een soort epiloog waarin Jim vertelt dat hij van Caroline hield als geen ander, ze was zijn koningin. Maar nu ze dood is gaat hij zijn tijd niet meer verspillen, hij gaat genieten van zijn leven!

Black - Life Calls

Misschien herken je dit. Dat je naar iets op zoek bent (in mijn geval vaak muziek) en wanneer je het na lang zoeken dan gevonden hebt, vind je het jammer dat de zoektocht ten einde is en dan valt het gezochte vaak nog tegen ook.
Zo kan het blijkbaar ook gaan met een muzikale carrière. Al jaren was Colin Vearncombe bezig om door te breken met zijn band Black. Begin jaren '80 lukte dat ook in Engeland, maar het doel was om ook internationaal mee te tellen. Met het ironisch bedoelde Wonderful Life dat Colin in 1985 schreef lukte dat wel. Vooral omdat het nummer door een grote platenmaatschappij, A&M Records, opgepikt werd. A&M had, zoals gebruikelijk in de industrie, wel wat eisen voordat ze Black onder contract namen. Zo moesten ze onder andere Wonderful Life nog maar een keer opnemen, want het nummer was nog niet klaar voor de hitlijsten. En het is dan ook deze versie die de zo vurig gewenste internationale doorbraak betekende voor Colin en zijn band.

Colin maakt uiteindelijk 3 albums voor A&M onder de bandnaam Black, maar het zijn eigenlijk solo werken omdat de rest van de band er al vandoor was gegaan.
Colin raakte gedesillusioneerd door alle politiek die er kennelijk bij een grote platenmaatschappij speelt en richt zijn eigen label, Nero Schwarz ("zwart" in het Italiaans en Duits), op. Vanaf 1993 brengt hij daarbij zijn muziek uit, maar nooit meer heeft hij zo'n grote hit als met Wonderful Life.

De b-kant van Wonderful Life is er één zoals ik ze graag zie: exclusief. Het nummer Life Calls staat niet op het album dat in 1987 uitkwam en voor zover ik weet ook niet op enig album dat daarna uitkwam. En daarom is het deze hele week De B-Kant Van De Week!

Lou Reed - Berlin II

De AlbumTracks komen in november van Lou Reed's Berlin.

Vorige week kon je horen hoe de eerste barsten in de relatie van Caroline en Jim ontstonden. Deze week vertelt Jim ons over Caroline's drugsgebruik. Over de vrienden die haar volspuiten en hoe ongelooflijk kwaad hem dat maakt. Zo kwaad dat hij Caroline bont en blauw slaat.
Maar dan schuift de vertelpositie ineens van Jim naar Caroline. "Oh Jim", zegt ze, "waarom behandel je me toch zo? Waarom sla je me? Het is echt niet leuk... Weet je wat? Je kan me slaan zoveel je wilt, maar ik hou toch echt niet meer van je".

Aerosmith - Animal Crackers

Na 28 jaar was het dan eindelijk zover, Aerosmith had zijn eerste nummer 1 hit te pakken in Amerika met I Don't Want To Miss A Thing. Dat dat gebeurde met een nummer dat a-typisch is voor het hele oeuvre van de band en dat ze het nummer niet zelf geschreven hadden, daar zullen we verder niet meer over zeuren.

Aerosmith was benaderd om de titelsong van een film te maken waarin Bruce Willis, Ben Affleck en (zanger Steven Tyler's dochter) Liv Tyler de hoofdrollen vervulden, genaamd Armageddon. In de film nadert een meteoriet de aarde en als die in de ruimte niet tot ontploffing wordt gebracht zal al het leven op de aarde ophouden te bestaan. Je zou dan denken dat je dan een stel ervaren astronauten naar boven stuurt om die klus te klaren, maar volgens de filmmakers was het logischer om een stel olieboorders dat te laten doen. Het verhaal was, met andere woorden, flinterdun.

De b-kant van deze Aerosmith single heet Animal Crackers en is eigenlijk gewoon een scene uit de film op muziek gezet. In die scene liggen Ben Affleck en Liv Tyler in een veld op de avond voordat Ben de ruimte in zal gaan met een space shuttle. De dialoog die dan ontstaat is deze hele week De B-Kant Van De Week!

Lou Reed - Berlin I

De AlbumTracks komen in november van Lou Reed's Berlin.

Dit album is niet het meest makkelijke album dat Lou Reed ooit heeft afgeleverd. Veel mensen vinden het te donker, het onderwerp te dramatisch, en kunnen het daarom niet uitstaan. Maar ik vind het geluid van het album en de nummers zo mooi dat ik vind dat het meer aandacht verdient op de radio.

Als het album opent zijn we in het Berlijn van 1973, de Muur stond nog ferm overeind. Het is de avond van het verjaardagsfeestje van Caroline, althans zo vertelt een man. Hij had, zo vertelt hij, een relatie met haar. Dan kan je als positief ingesteld mens nog denken dat die relatie uitgegaan is waarna ieder zijns weegs is gegaan, maar al snel blijkt dat er meer aan de hand is.
De man heet Jim en vertelt hoe Caroline verslingerd raakte aan drank, drugs en sex en hoe ze uiteindelijk zelfmoord pleegt.

Vanavond hoor je drie nummers van dit album. Het eerste nummer is een soort overture voor het album waarin meteen al duidelijk wordt dat dit verhaal slecht af gaat lopen. Zoals gezegd, het begint met het verjaardagsfeestje voor Caroline in een kleine kroeg. "Het was mooi", zegt Jim, "met kaarsen en Dubonet met ijs. Ach...het leek wel het paradijs...".
Vervolgens vertelt Jim in het nummer Caroline Says I dat hij zo verliefd is op Caroline dat hij haar ziet als een koningin. Waarop Caroline zegt dat ze een man wilt, geen jochie. Dat ze er niets aan kan doen dat ze af en toe gemeen is tegen Jim. En dat ze ook haar behoeftes heeft. Behoeftes die Jim niet helemaal kan vervullen.
In het volgende nummer, How Do You Think It Feels, beginnen de eerste scheuren in de relatie tussen Jim en Caroline zichtbaar te worden. "Wat denk jij hoe het voelt", vraagt Jim, "om te zien hoe anderen met jou de lakens delen?"

Eiland

Zojuist zie ik op tv dat het KvK nummer Op Een Onbewoond Eiland uitgeroepen is tot het beste KvK-lied aller tijden. Nou heb ik op dit log een aantal keer over stupide songteksten geschreven en dus ook over dit nummer. Daarom in de herhaling:

Op een onbewoond eiland
(...)
Geen pietsie pech, want je hoeft er niets
Valt er niet van je fiets
Ligt op je luie haidewiets

Wat is een "pietsie pech"? Een klein beetje pech? OK, dan. De laatste die dat zei is overleden net na de Boerenoorlog in Zuid Afrika. En wat is in vredesnaam een "haidewiets"? Het staat niet in de Van Dale, het is geen straattaal, dus wat is het dan? Zeer waarschijnlijk wordt er de kont bedoeld, maar mocht er niet twee keer in 1 liedje aan dat lichaamsdeel gerefereerd worden.

Op een onbewoond eiland
Zijn alle dagen fijn

Heb je wel eens Expeditie Robinson gezien? Op een onbewoond eiland is het gewoon zwaar kl0te! Je mag blij zijn als je alle tanden nog hebt na een verblijf van 4 weken. Vorig jaar was er een meisje bij Expeditie Robinson die zo verschrikkelijk last van vitaminegebrek had gehad dat heur haar was uitgevallen. Ja, op een onbewoond eiland is het prachtig, maar wel als er een Albert Heijn staat om je groenten en fruit te halen!

'k Had vanmorgen al voor dag en dauw
Een punaise in mijn voet
Marmelade op m'n linkermouw
Ei te zacht, ik word niet goed

Dit zijn dus de problemen van kinderen in de jaren '80. Een punaise in je voet, jam op je mouw en een ei dat te zacht gekookt was. Mijn god, het is een wonder dat deze generatie nu nog leeft! Of heb ik een nieuwsbericht gemist? "Hedenmorgen zijn er weer 237 mensen in de leeftijd van 30-40 jaar in Het Gooi overleden aan de gevolgen van verwendheid zoals ingezet in de jaren '80".

En toen ik mijn fiets besteeg (alsof het een paard is!)
Je raadt het reeds: (reeds? Tekst van Wim T Schippers?)
(...)
En de tram die ik toen nam
Bleef steken in de steeg

Wat een lariekoek is dat, zeg. De tram bleef steken in een steeg. Hoe kan dat nou? Ze hebben het spoor van die tram daar toch aangelegd? Hoe kan een steeg zich dan van de 1 op de andere dag versmallen? Is er wat in die steeg neergezet waardoor hij ineens versmald is? Waarom rijdt de chaufeur van die tram dan die steeg in? Het klopt van geen kant!

Naschrift:
Ik ben het trouwens helemaal met de kritiek van Tonny Eyk eens. Op het gevaar af om als ouwe lul weggezet te worden, het lijkt tegenwoordig meer op een Kinder-Scapino Ballet uitvoering, dan op een kinderkoor. Er zijn geen solisten meer en alles is voorzien van een beat. Zo vermoeiend!

Griep

In verband met de griep is er vanavond geen uitzending van Tracks. Volgende week beter!

Robbie Williams - Reality Killed The Videostar

Aanstaande maandag komt het album pas uit, maar ik heb het al: Robbie Williams laatste album Reality Killed The Videostar. Luister morgen naar Tracks voor een voorproefje.

Het is alweer zijn achtste studio album en het heeft nog maar 3 jaar geduurd na zijn vorige, Rudebox. Toch wordt er gesproken van een comeback album. Er wordt dan ook groots uitgepakt op Reality. Het is geproduceerd door Trevor Horn (o.a. Yes, Art of Noise, Tom Jones, Tatu, Frankie Goes To Hollywood, Seal, Pet Shop Boys) en op elke track is er op één of andere manier gebruik gemaakt van een orkest. De single Bodies kwam twee maanden geleden al uit en als je denkt dat het hele album zo klinkt, vergis je je. Het is namelijk het meest poppy klinkende nummer van het album.
Productietechnisch is Reality wel het best klinkende album van Robbie dat hij ooit heeft gemaakt. Het geluid klinkt fris en ruim. Leg dit bijvoorbeeld naast het album Escapology en je hoort hoe prettig het is dat Trevor de touwtjes in handen had.

Reality staat van begin tot eind vol met op zichzelf briljante liedjes. Maar luister het hele album achter elkaar en je wordt een beetje gek van de violen. Had gewoon twee iets mindere nummers weg gelaten en je had een 5 sterren album gehad. Nu duurt het allemaal iets te lang. Hoogtepunten: Morning Sun, Bodies, Blasphemy, Last Days Of Disco, Deceptacon en Starstruck. En naar mijn bescheiden mening wordt het heel lastig om hier nog een paar succesvolle singles af te trekken, omdat het stuk voor stuk albumtracks zijn en geen goede singles. En je weet het, een goede albumtrack maakt nog geen goede single (en andersom!).
Mijn oordeel: ****½ (uit 5).